Disclaimer: deze post is niet voor gevoelige lezers en kleinzerige mensen. In showbizz zijn er twee dingen die succes hebben: seks en bloed. Deze post is er één van bloed.

Dit verhaal begint, zoals het elk goed verhaal betaamt, met een man die zijn penis in de hand houdt. Kort tevoren had onze held nog glimlachend en speels tegen zijn neven gezegd dat hij “de patatten even ging afgieten” maar die glimlach was al snel van zijn gelaat verdwenen. Het ochtendwateren was gepaard gegaan met een branderig gevoel en hij had gruis in zijn urine gezien, zoals een dokter het vakkundig zou verwoorden. Weinig later voelde hij de pijn in zijn zij al en de woorden niersteen en ’t spoed waren toen onmiddellijk in hem opgekomen. In het begin is het een botte, verontrustende pijn. Afhankelijk van hoeveel hij de vorige uren en de komende uren dronk zou de pijn variëren, wist hij. Hoe meer hij dronk hoe meer druk er uiteindelijk op zijn nier te staan zou komen en dus hoe meer pijn. Nu was de pijn echter nog maar een zwak voorsmaakje van wat nog komen moest. Een minder man zou hier al om zijn moeder gejankt hebben. Onze held vermelde echter doodleuk aan zijn grootouders dat hij een niersteen had en waarschijnlijk best naar de dichtstbijzijnde dokter zou gebracht worden.

De vlammen van de schroeiende pijn begonnen nu al stilletjes aan zijn nier te likken als kleine meisjes aan mijn lolly. Stil zitten werd net dat ietsje moeilijker. De wachtzaal van de dokter was echter half vol en hij zou nog even moeten volhouden. Een baby begon zijn muil open te zetten alsof het allemaal nog niet erg genoeg was. Maar eerlijk is eerlijk, dit was nog puur genot in vergelijking met wat nog komen zou. Onze held kon met veel moeite nog een glimlach forceren toen zijn grootvader hem van de zijkant tussen twee artikels van de “Dag Allemaal” aankeek. Wachtzaallectuur, geniaal. Hij was bang dat de dokter hem gewoon zou doorverwijzen naar de spoeddienst van het ziekenhuis en dat de wachtzaal enkel meer minuten zonder morfine betekenden. Toen ze echter vrij snel haar injectienaalden bovenhaalde werd het onze held duidelijk dat er hier ook al wat morfine te scoren viel. Eerst kwam een heerlijk shot buscopan. Een goedje dat enkele seconden na injectie begint te branden en het slachtoffer direct doet vergeten dat hij ook nog een niersteen heeft. “Gaat het nog,” vroeg ze hem. Een sarcastisch lachje. “Dat doet precies nog meer pijn dan mijn zij. Leuk is anders.” Maar allé vooruit, een spuit morfine en 20 euro’s later was onze held gezwind op weg naar de apotheek om medicatie en pijnstillers in te slaan.

Newton wist het zoveel eeuwen geleden al. What goes up must come down. De verlossende vreugde van de morfine zou al gauw zijn effect gaan verliezen en de vraag was dan ook of de steen voor die tijd al zijn weg door zijn lichaam zou gevonden hebben. Als het allemaal zo simpel was geweest dan was deze legendarische epos nooit tot stand gekomen. Een goed uur later. Zijn nier begon weer van zijnen tak te maken en bezorgde grootmoeder die hem zag kronkelen was terstond weer aan de lijn met madame den dokteur. Doorverwezen naar de hel, het hospitaal. “Breng hem maar naar d’urgence, mevrouw.” Natuurlijk was het ziekenhuis niet naast de deur anders zou de pijn niet genoeg kans krijgen om op onze held in te slaan als golven op de kust. Ja nu wou hij wel zijn als bomma’s aan de kust, tegen het dek van d’opium.

Zelf bij de spoeddienst moest hij mooi zijn beurt afwachten. Stilletjes staan kermen en kreunen deed de verpleegster zelf niet opkijken. “Ben direct bij u ze, even geduld.” Daarna ging het allemaal wat rapper. Na tien minuten kwam de verpleegster hem in zijn bedje bekijken. “Amai, ge hebt precies toch pijn. We zullen hier eens een beetje morfine geven.” Morfine op de commande, drup drup, druppeltje drup, hup hup addertjes binnen en wiiiiii. Eenmaal die morfine sluis openstaat is het een kwestie van de zwakke maag onder controle te houden want hij werd daar nogal draaierig van. De kotsbakjes werden aan en af gedragen maar de uroloog van dienst was geroepen. Even later kwamen ze hem melden dat de uroloog zijn consultaties eerst ging afwerken en dat ze ondertussen al de foto’s en echografieën zouden doen. Nou dat was fijn. Rondkarren in dat ziekenhuisbed van verdiep tot verdiep. Wiiiii. Hola accident, geef hem nog maar zo’n bakje.

Uiteindelijk wordt hij van de spoeddienst verhuisd naar een volwaardige kamer, creperende kamergenoot en al inbegrepen. Arme mens had een schuimwijn-synthetische-kurk in zijn oog gekregen, allemaal gene zever verdomme. Maar bon, een verpleger kwam even uitleggen dat de uroloog van plan was om een ingreep uit te voeren onmiddellijk na zijn consultaties. Deze ingreep hield in dat ze even de benedendeur zouden gebruiken om binnen te komen en hem is goed gingen uitwonen. Meneer de uroloog wou weten of onze held daar geen bezwaar tegen had. Dit was het punt waar hij vriendelijk had moeten bedanken en naar huis had moeten gaan om stilletjes te creperen. Maar totaal verdwaasd door de morfine zei de arme mens dat hij het allemaal okay vond. Foute boel zeg ik je, foute boel. Desalniettemin het feestje was gepland en de uitnodigingen verstuurd. RSVP naar nier tegen 18u.

Operatiekwartier, een uroloog, een anesthesist, een verpleegster en een stomme kloot, onze held. Het ergste van al is niet gewoon de pijn maar de kinderachtige manier dat ze u aanspreken. “Ga maar eens rechtzitten. Ja, goed zo. En laat u schoudertjes maar eens efkes hangen. We gaan even een epiduraaltje in u rugje rammen. Dat gaat even raar doen.” Vlam, ogen wijd open. “Wowza! Hallo ruggenmerg!” De uroloog kijkt diep in zijn ogen, waarschijnlijk op zoek naar zijn pupillen die toch lichtjes begonnen weg te draaien. “Ge gaat binnenkort u tenen niet meer voelen en dan gaat dat traag naar boven komen die verdoving.” Ze leggen hem plat op de operatie tafel, benen in de bevallingsbeugels en zijn spel stevig flapperend in de wind. Hij zou niet volledig verdoofd worden zeiden ze hem. De verpleegster begon met veel zwier zijn neder-regionen te ontsmetten en het veroorzaakte samen met de opkomende verdoving een koud, tingelend gevoel. “Mmm, don’t stop now baby. Don’t stop, please.” Laatste moment van vreugde en genot voor onze held en de verpleegsters hield op voor het leuke deel. Ze beleefde er waarschijnlijk evenveel plezier aan.

Toen begon de miserie. Eenrichtingsverkeer werd plots tweerichtingsverkeer. Sans-unique? Nooit van gehoord. Is dat geen café in Kortrijk? Met een grijparmpje, een camera en een verdomde zaklamp klommen de speleologen naar binnen. Ze gingen tekeer alsof het speeltijd op de peuterschool was. Als de verdoving tot doel had dat onze held niets meer zou voelen dan zat die anesthesist er mooi naast. Hoe meer de uroloog lag te koteren op zoek naar “de steen der wijzen” hoe meer pijn hij veroorzaakte. Op dit moment ging het kermen over in ongeremde schreeuwen en wild armgezwier. “Akkerdju wat zijn jullie daar allemaal aan het doen!” De uroloog zei: “Hmm er staat precies nogal veel druk op zijn nier.” De anesthesist zei: “Ge gaat even duizelig zijn.” De arme kloot dacht: “Alsof dat ik dat nu nog ga merken!” De uroloog zei: “Voila zie het is hier allemaal bijna voorbij.” En toen gingen de lichten uit. Eens de pijnlijke delen voorbij zijn, verdoven ze hem volledig, flauwe plezante.

De week werd afgewerkt met een langdurig in bed liggen met de naald van de epidurale nog in zijn rug, een sonde van blaas tot urine/bloed zakje en een baxter. Na het verlaten van het hospitaal was elke toilet visite een bloedbad en elke erectie een kindermoord. Stappen, zitten, frictie, slapen, alle handelingen herinnerden hem eraan dat hij geneukt was in het gaatje van zijn penis door een uroloog en zijn bevallige verpleegstertje. Nou nou, dat was me het weekje wel. Glaasje water dan maar?