Je stond erbij en je keek ernaar. De boterhammen lang gesmeerd, van zachte beren weinig sprake en toch… je stond erbij en je keek ernaar. Ogen wijd, een mond op half zeven en duidelijk hopeloos op zoek naar de juiste combinatie van klanken om een woord te vormen. Schaapachtig laat ik het plukje schaamhaar in de vuilnisbak vallen en schakel ik het scheerapparaat uit. Het wordt dramatisch stil en eindelijk flitsen je ogen van mijn kruis omhoog om oogcontact te maken. Ik neem de tandenborstel uit mijn schuimende bek en kijk duidelijk verveeld.

‘Nooit van kloppen gehoord, trut?’

Je knippert met je ogen en de betovering is verbroken. Je staat op het punt om te draaien en met een gloeiend rood hoofd weg te lopen.

‘Ja kom nu maar binnen, eh. Doe gewoon de deur toe.’

Snel een handdoek om mijn lenden. De rest werk ik later nog wel af. Het begint al een beetje te jeuken. Verdomme. Je bent niet op je gemak en durft me amper nog aan te kijken. Je mompelt iets over per ongeluk maar het klinkt niet overtuigend. Ik spoel de tandpasta uit mijn mond en steek een wattenstokje in mijn oor. Ik kijk je aan met een ‘wat mot je?’ blik, geleerd uit jaren bestuderen van derderangs acteurs in Vlaamse soaps.

‘Heb je soms nog wat boterhammen die ik mag lenen,’ vraag je kordaat.

Nu toch weer die onzin over boterhammen! Straks komen de beren hier uit hun winterslaap. Ik wijs naar het brood op de lage, rode tafel en laat blijken dat ik geen bakker ben maar jou broodje wel eens wil beleggen. Je raadt me aan geen mayonaise te gebruiken in dat geval. Ik beschrijf een broodje met harde worst en heet gekookte eieren. Je vindt me flauw en beschouwt de grap uitgemolken.

Met wie moet ik volgend jaar flauwe moppen gaan maken? Stinkie toch.