Hij had haar achteloos overhoop geknald en keek zelfvoldaan naar het grote mysterie dat hij had onthuld. Eindelijk zou hij weten wat er allemaal in haar hoofd omging. Al de rode smurrie bleek hem van weinig relevantie maar na wat geploeter leek er weinig meer in te zitten. Hij fronste diep en dacht bij zichzelf. “Balen. Weer een leeghoofd.”

----

“Are you a parking ticket? Because you got ‘FINE’ written all over you, baby.”

Er zijn al zoveel cliché openingszinnen en er zijn zoveel mensen die simpelweg niet geloven in openingszinnen. Ik wil mij niet uitspreken over het fenomeen openingszin, ik wil gewoon even publiek verkondigen dat ik hou van absurde openingszinnen. Spijtig genoeg voor mij, valt geen enkel meisje voor een openingszin waar geen afgedraaide kloot van te snappen valt.

Zij had een wit en zwart gestreept topje aan en zag er uit als een hapklare brok. Ze stond tussen vier jonge mannen in maar leek zich stierlijk te vervelen.

Hij (out of the blue)- “Ben je op safari?”
Zij (knippert wild met haar ogen)- “Huh? Hoe bedoel je?”
Hij (gewaagd)- “Wel ja, ge zit hier precies tussen al het wild, te staren naar de lekkere stukken vlees.”
Zij (niet zeker)- “Euh nee, niet op safari nee.”
Hij (naar haar bloesje wijzend)- “Ik denk eerder dat gij het wild zijt tussen die vier predatoren. Mevrouw Zebra.”
Zij (mond vol tanden)- “…”
Hij (zichzelf vervloekend)- “Die daar achter de toog, dat is pas een tijger. Echt waar. Een tijger zeg ik u.”

Iedereen kent het beeld. Een kind loopt dolgelukkig op volle snelheid en ramt loeihard met zijn smikkel tegen de glazen deur die hij niet gezien had. Hij begint te grienen als een misdienaartje dat paternosterbolletjes plast. Met horten en stoten. En moeke en vake maar lachen met de bloederige afdruk van je gelaat op de ruit.

Zo voelde ik me ook. Crash and burn.