Why would the world make sense, why would everything be easy? It never is and it shouldn't be. We take it all laying down or we stand up and try to act. Nobody can really control anything, nobody knows what is coming. If I take this one thing for myself, what does it mean for the next man? Who really cares about the next man anyway? We carefully attempt to surround ourselves with the chosen few that we will actually bother caring about. Some seem to be better at this than others. Sometimes we surround us with people who aren't worth our love, parasites who only keep up the facade, mimic other people's behavior without actually knowing why. Empty hours of wasted energy spent fooling oneself. What do we really see in others anyway? Is it ultimately not what we want to see? Don't we only see exactly that which we are looking for, blatantly ignoring all the rest? Ignorance is bliss and nobody keeps us ignorant quite like we ourselves can. Who ever takes the time to second-guess his relationships unless they stab you right in the face? And even then, it is much easier and less upsetting to just be lazy and not act against the stabbers. But it kept happening, a repeating pattern of selfish disregard for my livelihood, my sanity. It is only in retrospect, after having taken enough steps back, now that I have an overview of the battlefield, the mess she left behind, that I realize I made one big mistake. I never stopped caring because that was all I knew, that was easy, that was safe, because I saw her only as the girl I used to love. But she changed. So who is really to blame? Is it she, for continuously stepping on my heart or is it me for putting my heart under her stilettos time and time again? I opened my eyes to who she really is and she isn't worth keeping close. Or is she? Keep your friends close and your enemies closer? I have no desire to fight with her anymore, no desire to compare her life to mine anymore. What does it even matter after all? I don't know who she is and by god I would do well to keep it that way. She taught me a lot of things, she brought out the best in me from time to time, she made me happy, she tried to change me. Why? I never tried to change her, even though there's a lot that could use some alteration. How can you think you love someone if you would like to alter the very core of their being? Give people time and they will bloom by themselves. She failed to be there for me, instead she chose to run. I hope you have good running shoes because you might be running for quite a while. Even though you decided long ago to step out of my life, I now permanently closed the door to you. There's no coming back. Your seat's been taken.

“you know, this is the problem with talking
you never get to say the things that you want to say
and then when you get the chance to say it
just words are not enough
so you just lock up, you don't say anything
and that's when you hear silence
or worse, you don't
you hear just like some filler
something to take up the space
fill in the gap that's there because you don't know how to say what you really want to say
probably it can't be said”

- Four eyed monsters, 0:52:02

De volgende maandag is Krzysztof niet aanwezig omdat zijn weekend trip pas eindigt op maandag avond. Ik breng het meeste van mijn dag slapend door, af en toe probeer ik een paper te lezen maar ik kom niet al te ver. Die avond is er een walking dinner met IBC (International Business Center). Iedereen moet zich voorstellen in het bijzijn van de president van ITRI. Er wordt lekker gegeten en voor 1 keer zijn bijna alle interns samen voor het eten. Na het eten beginnen mensen karaoke te zingen en dus muis ik er nogal vrij snel tussenuit. Na vijf minuten stappen richting dorm begin ik in te zien dat ik langer had moeten spreken met een paar van de meisjes. Terug in de dorm zit in de zetels in de loby van het gebouw met Prayag. Even later komt Eileen erbij zitten. Lekker beest, flitst het in de bovenkamer. Even later zitten we in zijn kamer en is een spelletje truth or dare begonnen tussen ons drie. Te nuchter om domme dingen te doen beslissen we alcohol te gaan kopen in de 7/11. De spanning en de goesting beginnen al te stijgen. Voel me precies terug een puber van 16. Zij is er 18, binnenkort 19 en wij zijn beiden 23. Er moet geen tekening bij gemaakt worden wat een raar zicht het was.

De dinsdag gingen we op een tripje met de interns. Een verplicht bezoek aan Hsinchu Science Park waar grote halfgeleider bedrijven zoals UMC en TSMC gevestigd zijn. Beide semiconductor giganten zijn spin-offs van ITRI. We maken een bezoek aan UMC en krijgen een basis inleiding. Aangezien ik de enige ben die blijkbaar een achtergrond in halfgeleiders heeft, ben ik de enige die teleurgesteld is met de rondleiding die we krijgen. Hoofdzakelijk HR mensen geven ons propaganda presentaties over hoe aangenaam en interessant het is om te komen werken voor hun. Als er dan uiteindelijk ingenieurs bij komen om serieuzere vragen te beantwoorden, lukt het mij niet om een informatief en diepgaand gesprek op gang te krijgen. Al mijn vragen botsen op een muur. Die ingenieur kende blijkbaar enkel zijn proces van .15 en .17 um. Wat een lamstraal. Ik geef mensen met meer interesse omtrent de proces stappen van chipproductie wat extra uitleg in de showroom en voel me verstandig. We gaan van daar terug naar Neiwan om daar het middagmaal te nuttigen. Ik was er twee dagen geleden nog maar geweest dus het was niet zo heel nieuw voor mij. Die avond is er een formal dinner om afscheid te nemen van een groepje van 4-5 interns die vertrekken. Iedereen is piek fijn in orde en uitgedost. Eileen ziet er ongelooflijk uit. Om een of ander volledig obscure reden loop ik voorbij de lege plek tegenover haar om mij ergens elders neer te vlijen. Er worden eindeloos veel foto’s genomen en ik word misselijk van de flitsen. Allez, niet echt, ma bon, overdrijven is troef. Na het etentje willen heel wat mensen nog naar een bar (the Flying Pig, waar ik de zondag nog geweest was). De groep was zich aan het splitsen in twee delen, mensen die verder gingen feesten en mensen die terug keerden. Vooral de mannen zouden verder gaan en ik zag Eileen angstig kijken naar andere meisjes om mee te gaan zodat ze toch niet de enige zou zijn. Uiteindelijk gaan nog heel wat mensen mee naar het cafaat en het wordt een leuke avond. Het merendeel van de mensen vertrekt echter belachlijk vroeg. Wat overblijft is een klein groepje. Een rus, een australier, een indier, een amerikaanse taiwanese en een belg. Een mooie cocktail zou ik zeggen. We dansen als idioten en laten ons lekker gaan. Eileen, het enige meisje, kreeg veel aandacht. Die aandacht werd een beetje te aantastelijk in de taxi rit terug. Dat was minder grappig. Voor haar dan.

Woensdag is opnieuw een eindeloze, vruchteloze werkdag waar wakker blijven de grootste uitdaging zou blijken te zijn. Een vergadering zo saai en onverstaanbaar heb ik nog nooit meegemaakt. Die avond is er nog een etentje met een kleiner groepje om echt defenitief afscheid te nemen van de mensen die vertrekken. Plannen worden gemaakt om nog een laatste keer naar de club/disco te gaan. De club is best aangenaam maar hiphop voor 4 uur aan een stuk begint al snel op mijn systeem te werken. De meisjes hebben heel weinig aan, dansen vrij slecht en zijn niet aantrekkelijk. De gin and tonic is vooral tonic en toch slagen een paar mensen erin zat te worden. Ik laat me vertellen dat aziaten een enzyme ontbreken die alcohol afbreekt waardoor hun gelaat heel rood wordt als ze alcohol drinken. Grappig gezicht. Kreeftrode gele mannetjes. Het wordt weer laat en ik besef me dat ik beter gewoon gaan slapen was.

Donderdag en vrijdag begin ik eindelijk aan mijn eigen samples te werken en afspraken te maken voor effectief onderzoek te doen. Het begint te vlotten maar alles duurt zo verdraait lang. Ik wordt gefrustreerd en ben dodelijk vermoeid. Er worden plannen gemaakt om het weekend in Taipei door te brengen. Van een groepje van vier schieten al snel twee mensen meer over. Eileen en ik. Donderdag ga ik samen met Eileen gaan shoppen omdat mijn voltage convertor de geest gegeven heeft. Ze overtuigd me ook een kapper binnen te stappen. Ik voel me beter wanneer ik buiten kom. Prayag belt wat geirriteerd omdat hij denkt dat ik haar wegsteel van hem. Ik ga samen met Prayag en zijn coworker gaan eten. Prayag moet zaterdag vroeg vertrekken met het vliegtuig en dus is dit de laatste maal dat hij zijn coworker ziet. Het wordt een zeer lekker etentje. Een japanees restaurant waar een gril in het midden van de tafel ingebouwd is en waar je je eigen vlees kunt grillen. Overheerlijk maar ook lastig omdat je aandachtig moet zijn en niet heel de tijd gewoon kunt praten. Vrijdag is Prayag’s laatste dag. We apperitieven met een intiem groepje en gaan daarna samen eten. Amanda is plots verdwenen en duizend telefoontjes worden niet opgenomen. Prayag ergert zich eraan en verliest zijn appetijt. Hij moet midden in de nacht vertrekken en wil dat we allemaal wakker blijven met hem tot hij vertrekt. Dat lukt niet helemaal maar toch bijna. Met zijn vertrek heb ik iemand nodig met wie ik mijn tijd kan doorbrengen. Een vervangster is duidelijk snel gevonden. Taipei here we come.

Zaterdag vertrekken we tegen 12u naar Taipei. We genieten van sushi rolls tijdens de busrit naar daar. Daar aangekomen regent het ongelooflijk hard. De straten lopen onder en in een record tempo zijn we doorweekt. We volgen een jongeman die ons naar een boekenwinkel brengt waar ze internationale versies van wetenschappelijke boeken verkopen. Het hele gebeuren heeft iets romantische en cineastisch. Na de boekenwinkel zoeken we onze weg naar het hotel. De straten lopen onder en we beslissen niet meer veel te doen die dag. We slapen lang en bekomen een beetje van een te drukke week met te weinig slaap. De volgende dag staan we vroeg op en gaan we naar Building 101, hoogste gebouw in de wereld. We gaan tot boven, bezoeken alles dat er te zien valt in het gebouw en doen heel wat winkels. Vrouwen, aaaah. We eten italiaans en frieten en chinees, niet allemaal tegelijkertijd obviously. We komen nog andere interns tegen, onverwacht, die enkel de zondag in Taipei waren. We blijven vrij laat in Taipei en hebben iets wat moeite om een weg terug te vinden. Zondag laat, terug in ITRI, een ervaring rijker. Heerlijk.