Dag Meisje,

Ik wou dat je hier was. Dat je naast me in de zetel zou komen zitten. Die zetel waar je zo gezellig naast elkaar kan zitten en die een band schept die niet in woorden kan gevat worden. Ik wou dat je naast me zat en zou vertellen over morgen. Morgen, die dag dat ik je eindelijk voor het eerst zal ontmoeten. Vertel me over het moment dat jouw ogen mij voor het eerst zullen zien. Vertel me over je eerste meest instinctieve reflex. Over hoe je zal blijven kijken tot mijn ogen de jouwe vinden en hoe we voor enkele seconden blijven kijken, niet helemaal gewaar van het gevaar. Wat je ook zult doen, speel alsjeblieft het spel mee. Neem geen binnenpaadjes, snij geen hoeken af. Speel het spel mee en laat ons beiden het doolhof doorlopen. Want het plezier ligt in het verloren lopen in het doolhof en dan plots een oase vinden. Daar waar je het niet zal verwachten zal ik op je wachten, met een glimlach. Ik beloof het. Ik zal je zeggen wat mijn naam is. En daarna nog eens want je zult denken dat je me slecht verstaan hebt. Je zal even fronsen. Is dat ook al een naam? Als alles goed zit, zal je mij dan jouw naam meedelen en ik zal ergens in mijn hoofd al een alternatieve benaming voor je hebben. Een benaming die van dan af aan volledige auteursrechtelijk aan mij toebehoort. En aan jou, zoals het hoort. Het eerste beetje ons, dan al in mijn hoofd maar nog te schuchter om gefluisterd te worden. Maar de glimmer van het slijmerige kind van mijn gedachten verblind mij even. Je vind me stil omdat ik in gedachten ben verzonken, dromend van een wereld waarin ik een spraakwaterval ben en je mee sleur in mijn hoofd. Je zal vragen hebben, brandend op je lippen, die je niet meteen durft te vragen omdat ik zo koel en afstandelijk overkom. Ik zal je ogen ontwijken maar steeds minder. Ik zal aftasten maar traag, te traag naar jouw zin. Jij zal twijfelen, jij zal een klein beetje ongedurig worden van mijn spelletjes. Ik zal je plagen. Meisjes plagen, liefde vragen. Ik zal duwen wanneer ik eigenlijk wil trekken, ik zal juist het tegenovergestelde antwoorden van wat jij wil horen. Ik zal zelfzeker afstappen op een doel terwijl jij een klein beetje wegkwijnt van verlangen. Ik zal naar jouw reactie kijken, ik zal aftasten maar snel, te snel naar jouw zin. En dan plots is de bal in jouw kamp, zonder dat ik duidelijk weet hoe dat zo ineens in zijn werk gegaan is. Je bent een meisje en ook al is twijfelen een deel van je genen, het spel dat ken je wel. Je speelt ook al even mee en je zal niet zo over je heen laten lopen. Je zal me in een hoekje drijven, de duimschroeven aanschroeven en me onverbiddelijk kleur laten bekennen. Ik zal diep in je ogen kijken en zeggen dat ik dringend moet kakken.