We walk across a frozen barren wasteland covered in frozen weeds. I say we because I think you were there. I’m not sure anymore but I distinctly remember not being alone. The dog rushed past us in a mad dash for a target that would perpetually elude him. I wasn’t sure what he had seen but it had him all excited. Winter had colours for breakfast and so around lunchtime everything around us had found it’s place on the greyscale that the world had become. The whole landscape around us was telling us that it was cold but for some reason my body didn’t register the fact that my toes were slowly solidifying into flesh-flavoured icicles. Our every breath brought forth a white plume, winter sucking out a tiny bit of warmth with every exhalation. There was an undefined shape on the horizon that we seemed to be walking towards to. I can’t remember for the life of me what it was. We didn’t say a word all the way over there. It was not because we were having issues, or at least I don’t remember the atmosphere between us being hostile. For my part the emptiness of the frozen wasteland had seeped into my head and had thoroughly cleansed it of any concrete thoughts. All that lived within me were abstract concepts and pure emotions, slowed down to the pace of an ancient turtle due to the brutal cold. Maybe you were pre-occupied with motherly worries about everything and nothing, I won’t pretend to know what was on your mind. I think you knew the way, knew where you were going. Clearly you’d walked there before. Or maybe I only thought so because I felt like I was following you, trusting that you knew where to go. You know how people get when they allow themselves to completely depend on someone else. It’s so comforting to know that there’s somebody there to take care of things for you. Suddenly I saw, in the midst of all the white and grey, one vibrant lively yellow flower covered in frost trying it’s hardest not to be crushed. I stopped and pointed at it, hardly managing to force a “look mom” through my lips. You stopped too, walked over to me, stood behind me towering over me with your hands on my shoulders trying to find what I was pointing at. When you finally saw the flower you said: “Beautiful, isn’t it? No matter the circumstances, life doesn’t just give up. It never gives up.” You tussled my hair, put your arm around my shoulder and dragged me along to continue our journey to nowhere in particular.

Extract uit brieven aan mijn toekomstige:

Dag meisje,

Lights. A lot of lights. Smiles. A lot of smiles. These smiling faces grouped together on all the corners of the streets.

Ik heb je gezocht in al de glimlachende gezichten op deze oudejaarsavond. Was je daar? Ik weet het niet goed. Om eerlijk te zijn had ik al best wat op en zou ik je hoogstwaarschijnlijk niet gevonden hebben in de massa beschonken mensen. Ja ik weet het. Waarom moet er altijd wat te drinken zijn voordat ik loskom en plezier begin te maken? Ik weet het allemaal niet zo goed. Als ik echt bij de mensen was waar ik me volledig thuis voelde dan was alles misschien anders geweest. Maar wees nu eerlijk, een extra glas kan toch ook geen kwaad? Het jaar 2008 is nu officieel achter de rug. Ik hoop dat het een jaar was waar je met weemoed aan kunt terugdenken. Herinneringen zijn een bron van warmte die geen mens mag ontbreken. Ik kan je zeggen dat 2008 voor mij een raar jaar was waar ik met gemengde gevoelens aan zal terugdenken.

2008 was een jaar van:
- hard werk
- een nieuwe vorm van reizen ontdekken
- herontdekken van basketbal en alle nieuwe mensen via basketbal
- leren hoe een ex ook een goede vriend kan zijn
- leren hoe je afscheid neemt van iemand die je liefde niet waard is
- inzien dat de ultieme luiheid thuis geen oplossing is
- eenzaamheid zonder schade (waar was je verdomme?)

Het is een aloude gewoonte om met het inzetten van het nieuwe jaar ook goede voornemens te proclameren. Bij deze, in 2009 wil ik:
- jou leren kennen (haast je wat, ik heb het kou)
- minder lui zijn op het werk en thuis
- iets aan mijn conditie doen
- een lieve en beschikbare mens worden
- meer met wildvreemde mensen praten
- meer tijd maken voor de mensen om wie ik echt geef (ja, jullie)
- iets echt belangrijk doen voor iemand

Niet zo lang geleden kreeg ik een enveloppe van een zus van mijn oma. Het mensje kan van haar leven niet meer schrijven omdat ze zo hard trilt met haar handen. Maar gelukkig kan ze nog overweg met haar typemachine. Ze schreef het volgende:

Lieve Rufi,

Wat mag ik je wensen voor Kerst en het nieuwe jaar? Liefde zo meteen lijkt me wat voorbarig, maar zachtheid en tederheid mag altijd, en jij mag dat ook doorgeven aan de mensen rondom je heen: jouw papa zou er vast heel blij mee zijn. En dan komt ook nog het lukken in je specialiteit; maar kijk breed en steek je voelhorens uit naar andere dingen. Daarvoor zul je echter uit je schelp moeten kruipen, en dat is misschien wel het voornaamste wat ik je mag wensen. Wordt een lieve beschikbare mens.

Dat is voorwaar het mooiste Kerstkaartje dat ik in mijn hele leven heb gekregen. Die kaart zal ik niet snel verliezen en die wensen zal ik niet snel vergeten. Sommige mensen kijken zo door je uit, zonder dat je het verwacht, zonder dat je het weet. Na al die grootspraak, na al die show, zou ik het liefst van al zijn bij jou. Kom nu maar gauw.