Iedereen heeft wel iets op zijn verlanglijstje staan. Zonder twijfel zullen velen van u wel wat dingen verlangen die ze handig zouden kunnen gebruiken. In mijn brief naar de sint staat echter maar één item: een lenige vrouw. Een vrouw die zonder verpinken haar benen in haar nek kan zwieren zodat ik eens zonder tussen de speklappen te moeten navigeren in haar sloot kan zwemmen. De gekste standjes worden nu slechts een kwestie van coördinatie en cadans. En achteraf netjes opkuisen en in de kast zetten. Naast het lego piratenschip van vorig jaar. Plies plies plies lieve Sint!

---------------------------------

Ergens in een Brussels literair café rond een uur of tien ’s avonds. Aan een tafeltje naast het venster aan de straat kant was de hele avond een levendig gesprek aan de gang tussen een jonge man en drie gesofisticeerde jongedames. Eerst ging het over de diversiteit in romans van verschillende talen, over hoe de Nederlandstalige roman, zoals bij elke andere vorm van kunst, misschien maar weinig voorstelt in het groter geheel van romans. Glas na glas verschoof het gesprek richting vertalingen, de kracht van een taal en het belang van een bepaald taalgebruik dat simpelweg niet te vertalen valt.

Hij (zijn glas in één teug leegdrinkend) – “Bon, gaat hier nu nog genaaid worden of hoe zit het?”
Zij (de meest verlegen van de drie) – “Ik dacht dat je het nooit ging vragen.”
Hij (verbaasd) – “Heb jij nu een wedenschap gewonnen of zo?”
Zij (blozend) – “Hou je van estafette?”
Hij (fronsend) – “Is dat zo waar ge het stokske moet doorgeven aan de volgende?”
Zij (heftig van ja knikkend) – “Wij drie vormen het olympisch team.”
Hij (grommend) – “En herpes is de eerste prijs zeker?”

Het is dankzij de terughoudendheid van de vrouw dat de mensheid nog niet vergaan is aan overbevolking en wijdverspreide vuurkloten of pH 1 zuursloten. Lang leve de vrouw. Ja, dat dan weer wel.

In heel het etablissement was maar één zetel te vinden en die was al ingepalmd door een paar deernes die het er erg naar hun zin schenen te hebben. In het geheel tegen mijn natuur in had ik juist heldhaftig uit mijn nek staan lullen tegen een donkerharige merrie over mijn niet al te ridderlijke bedoelingen voor de nacht en de deernes in de zetel.

Zo was het allemaal begonnen. Een paar pinten bier te veel, goesting en een meisje dat je half kent om je op dreef te helpen. Zij daagt me een beetje uit, ik draai niet rond de pot en ga in de zetel zitten naast de dames.

Hij (haar voet verpletterend)- “Ow sorry, hoe lomp van mij. Daar gaat mijn kans op een goeie openingszin.”
Zij (grimas)- “Het is niets ze. Ge krijgt nog een kans.”
Hij (knipogend)- “En wat als dat eigenlijk mijn openingszin was? Zou het naïef zijn te denken dat je nu al met mij naar bed wil?”
Zij (pupillen worden groter)- “Ik ben goedkoop. Gebruik me, alsjeblieft!”

Er is echt geen hoop meer voor de vrouw op café. Het is er net de aldi zeg ik u, goedkoop en en-vrac. Inladen en wegkarren. U kunt meteen beginnen met pinnen, zou een Hollander zeggen.

Zoals het elk beetje superheld betaamd had ik die avond mijn jonge, iets wat verwijfde side-kick mee in zijn strakke lycra pakje met een grote “J” op de borst. Nog zo jong en vol idealen. “We brengen beterschap voor de vrouwen van de wereld, exemplaar per exemplaar.” We hadden het die avond mooi voor mekaar en handelden er toch ruw geschat 5 af in één haal. One fell swoop.

Jong en onervaren als hij is, wou hij overal tegelijk zijn, iedereen eens aangeraakt hebben, genieten van wat je hebt wanneer je het hebt. Bang dat alles in rook zou opgaan als hij heel even met zijn ogen knipperde. Een schaterlach ontsnapt mijn lippen terwijl ik alles overzie en de commentaar van iedereen omtrent mijn side-kick in ontvangst neem. Heerlijk was dat. Ik voelde mij als een katalysator, niet deelnemend aan de reactie maar noodzakelijk voor het opstarten van de hele explosie.

Al bij al was er een heftig feestje in opbouw waarvan de repercussies zich nog lang zullen laten voelen. Het schip was onder zeil en de hormonen en alcohol hadden het roer van het schip al lang overgenomen.

Hij (een beetje wauwelend)- “Ik zoek nog een plekje van 45cm op 2m om deze nacht te overnachten.”
Zij (op weg naar buiten)- “Ik vrees dat ik u niet kan helpen ze.”
Hij (grote ogen van’t verschot)- “Hola, ik moet hier per abuis van de aldi in de GB binnen gesukkeld zijn.”
Zij (sufjes)- “Zie ik er dan uit als een caissière?”
Hij (grote slok bier)- “Zolang ik mijn kaart eens door u sleuf mag sleuren, mocht ge van mij voor caissière doorgaan!”

Sinds vorig jaar zijn er self-scanning kassa’s in de GB aan de ring van Leuven. De klanten service is er ineens met grote sprongen op vooruit gegaan. Kuthoeren!

Samenvattend wil ik het lesbisch basket team van medica nog even bedanken voor een onvergetelijke nacht en Mischa, uw tanga ligt hier nog. Sommige van ons zullen die nacht niet lichtelijk vergeten en het hele concept is voor herhaling vatbaar met uitzondering van de vaginaal geconstipeerde center-speelster. Zou geen easy rebound herkennen mocht die haar met een steenharde erectie op het voorhoofd pletsen.