Het ging allemaal zo snel, te snel bijna. Voor hij er erg in had, verdween de wereld in een podium van zijn standup act en de mensen om hem heen werden een publiek vol vadsige dikzakken en opgesmukte lelijke troela’s. Die paar pintjes waar hij schuchter mee begonnen was, waren hun werk snel beginnen doen op zijn nuchtere maag. En na de maaltijd waren nog meer pintjes hun kameraden achterna gegaan. Het ging van kwaad naar erger en de act werd er alleen maar schunniger van.
Het strijdtoneel kon kort samengevat worden als volgt: de fakbar van de burgies na het laatste examen van talloze pizza-faced nerds, in het zaaltje ernaast was een galabal aan de gang van laatstejaars secundair onderwijs. De combinatie van studenten die zich eindelijk weer eens serieus aan stukken kunnen gaan zuipen en opgezette, onschuldige 18 jaar oude wichtjes, was er één die enkel de duivel kon bedacht hebben.
“Om hoe laat zouden u ouders morgen de flikken gaan bellen als ze merken dat ge nog niet thuis zijt gekomen?” Een strakke opener vond hij zelf. Zij kon er wel mee lachen maar had geen idee van de ernst van die vraag. De rollen plastic, de figuurzaag en de badkuipen zuur stonden allemaal netjes gereed. Voorbedachte rade was de understatement van de eeuw en zij kon er akkerdju nog mee lachen. Hoe meer hij haar van de ernst probeerde te overtuigen, hoe meer ze er mee kon lachen. Hij had geen flauw idee waar hij zoveel minachting aan had verdiend. Die trut ging er aan.
Na wat over en weer geflirt en gezanik over hoe dat kleed er uit zou zien op de vloer naast zijn bed, leek haar interesse stilletjes aan af te nemen. Het ging haar vooral over zichzelf en over hoe goed hij haar zou aanbidden. Ze wou dat hij haar goed deed voelen over zichzelf, dat zag hij meteen in die holle ogen van haar. De sloerie. Zo gezegd, zo gedaan. Fluisterend in haar oor: “Ge ziet er heerlijk uit. Een beetje gelijk een créme glace. Een horentje met drie bollen zo. Hoe hard dat ge er ook langs alle kanten aan lekt, toch loopt het er langs alle kanten vanaf.”
Het mag wel duidelijk zijn dat hij enkele uren later straalbezopen en alleen naar huis mocht fietsen. De wereld is hem niet waard en zij jammer genoeg ook niet. Mama was dochterlief plots komen afhalen met de chique voiture. Toen ze kwam opgereden vroeg hij de mid-life-crisis ontvluchtende vrouw nog: “Welk van deze straathoeren zou u graag mee naar huis meenemen?” Als een echte pooier wist hij zijn dames te verkopen als ware het extra luchtige matrassen.
Mama kon er niet mee lachen.
Het strijdtoneel kon kort samengevat worden als volgt: de fakbar van de burgies na het laatste examen van talloze pizza-faced nerds, in het zaaltje ernaast was een galabal aan de gang van laatstejaars secundair onderwijs. De combinatie van studenten die zich eindelijk weer eens serieus aan stukken kunnen gaan zuipen en opgezette, onschuldige 18 jaar oude wichtjes, was er één die enkel de duivel kon bedacht hebben.
“Om hoe laat zouden u ouders morgen de flikken gaan bellen als ze merken dat ge nog niet thuis zijt gekomen?” Een strakke opener vond hij zelf. Zij kon er wel mee lachen maar had geen idee van de ernst van die vraag. De rollen plastic, de figuurzaag en de badkuipen zuur stonden allemaal netjes gereed. Voorbedachte rade was de understatement van de eeuw en zij kon er akkerdju nog mee lachen. Hoe meer hij haar van de ernst probeerde te overtuigen, hoe meer ze er mee kon lachen. Hij had geen flauw idee waar hij zoveel minachting aan had verdiend. Die trut ging er aan.
Na wat over en weer geflirt en gezanik over hoe dat kleed er uit zou zien op de vloer naast zijn bed, leek haar interesse stilletjes aan af te nemen. Het ging haar vooral over zichzelf en over hoe goed hij haar zou aanbidden. Ze wou dat hij haar goed deed voelen over zichzelf, dat zag hij meteen in die holle ogen van haar. De sloerie. Zo gezegd, zo gedaan. Fluisterend in haar oor: “Ge ziet er heerlijk uit. Een beetje gelijk een créme glace. Een horentje met drie bollen zo. Hoe hard dat ge er ook langs alle kanten aan lekt, toch loopt het er langs alle kanten vanaf.”
Het mag wel duidelijk zijn dat hij enkele uren later straalbezopen en alleen naar huis mocht fietsen. De wereld is hem niet waard en zij jammer genoeg ook niet. Mama was dochterlief plots komen afhalen met de chique voiture. Toen ze kwam opgereden vroeg hij de mid-life-crisis ontvluchtende vrouw nog: “Welk van deze straathoeren zou u graag mee naar huis meenemen?” Als een echte pooier wist hij zijn dames te verkopen als ware het extra luchtige matrassen.
Mama kon er niet mee lachen.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home