Opzwepende ritmes commanderen mijn lenden stoot na tergende stoot. Een buitenzinnige beat schopt in mijn boxen. Mijn subwoofer danst vol vertier rondjes op mijn houten vloer en zij kijkt me aan. Zij kijkt me aan en lacht, lacht als een meisje van zes die voor het eerst een clown ziet. Ik denk dat de clown al weet wat er komt. Die kent de routine. Eens het lachen over is, naait de realiteit je genadeloos in de reet.

----

Mijn ogen zeiden me dat ze geen tweede blik waard was. En toch had ze mij betoverd, ze had terug gekeken en mijn blik gevangen. Niet gewoon voor even, niet gewoon omdat ze toevallig naar iemand schuin achter me keek. Van toen af boden mijn ogen geen sluitend antwoord meer. Mijn perceptie was subjectief in een oogopslag.

Ik (over-acting)- “Ik hou van je! Hier, neem mijn hart!”
Zij (verlegen)- “Ken ik jou?”
Ik (snel inpikkend)- “Ik ben je ware Jacob, je prins op het witte paard!”
Zij (onzeker kijkend)- “Ik geloof niet dat…”
Ik (verdergaand op mijn elan)- “Waar ben je geweest heel mijn leven?”
Zij (nog steeds verloren)- “Hebben wij mekaar al…”
Ik (op dreef)- “Baar mijn kinderen!”
Zij (mood swing)- “Stop het! Dat allemaal omdat ik naar je keek? Rot op!”

Geen lelijk creatuur zou ooit de arrogantie mogen hebben terug te kijken. Niemand steelt ongestraft mijn objectieverende vleeskeurende blik en vervangt die met een gevoel. Castrerend wicht.

----

Ik staar in het oneindige onbekende en word duizelig. Ik heb niets om me aan vast te houden. Ik laat me gaan en geef in aan het zwarte gat. Toen ik weer bijkwam lag ik in het ziekenhuis. Wurgseks is niets voor mij.