Terwijl ze naar me kijkt bekruipt een naar gevoel me langs achteren. De kamer is plotsklaps te klein voor ons beide. Het laat zich afgunst noemen, jaloezie, maar eigenlijk is het niet veel meer dan puur verdriet en huilende, onuitgesproken woorden die enkel in een Hollywood film met eerlijkheid en een knuffel weer goed gemaakt kunnen worden. In werkelijkheid houden we ons allebei sterk en doen alsof het ons niet raakt. Ze is koud en afstandelijk. Ik schaam me eens te meer en voel me krimpen met de minuut. Telkens weer opnieuw stel ik haar teleur. Sorry, fluister ik stil. Dat heeft ze onderwijl zo vaak mogen horen dat het woord net zowel niets had kunnen betekenen. Veel mensen krijgen het gewoon niet over hun lippen maar ik heb het er klaarblijkelijk niet zo moeilijk mee. Na ik uitgeraasd ben en terug tot mijn zinnen kom, weet ik best dat ik in de fout was en geef dat zonder schroom toe. Waarom het altijd zo impulsief moest, vroeg ze me. Ik verzekerde haar dat ik wist dat we alle tijd hadden. “Hello, my name is Jeffrey and I’m a one minute-man.”

Ze had een leemte te vullen. Ze probeerde iedere dag te vullen zodat ze geen moment voor haarzelf had. Ze ging zo vaak uit, leerde massa’s mensen kennen. Ze kwam in contact met alle soorten mensen met elk hun eigen ideeën. Maar ze was nu zelf al oud genoeg om haar eigen ideeën te bedenken. De leemte vulde niet. Ze las boeken, bekeek films en ging naar het theater. Ze hoopte haar horizon te verbreden en meer van de wereld te begrijpen. Ze maakte reizen en leerde over andere culturen. Ze was nog te jong om echt veel van de wereld te snappen. De leemte vulde niet. Ze zocht verlossing in de godsdienst. Meditatie, gebed en dans; zelfontdekking en verbondenheid met iets hoger. Het alledaagse leven drong zich op en verdrong al de rest. De leemte vulde niet. Toen op een dag ontmoette ze Danny. Danny – black stallion – Rogers was een zwarte man uit haar dorp. Ze was eindelijk gelukkig. Meer kon er echt niet in, zou ze keer op keer kreunen. De leemte was gevuld.