Iedereen heeft wel iets op zijn verlanglijstje staan. Zonder twijfel zullen velen van u wel wat dingen verlangen die ze handig zouden kunnen gebruiken. In mijn brief naar de sint staat echter maar één item: een lenige vrouw. Een vrouw die zonder verpinken haar benen in haar nek kan zwieren zodat ik eens zonder tussen de speklappen te moeten navigeren in haar sloot kan zwemmen. De gekste standjes worden nu slechts een kwestie van coördinatie en cadans. En achteraf netjes opkuisen en in de kast zetten. Naast het lego piratenschip van vorig jaar. Plies plies plies lieve Sint!

---------------------------------

Ergens in een Brussels literair café rond een uur of tien ’s avonds. Aan een tafeltje naast het venster aan de straat kant was de hele avond een levendig gesprek aan de gang tussen een jonge man en drie gesofisticeerde jongedames. Eerst ging het over de diversiteit in romans van verschillende talen, over hoe de Nederlandstalige roman, zoals bij elke andere vorm van kunst, misschien maar weinig voorstelt in het groter geheel van romans. Glas na glas verschoof het gesprek richting vertalingen, de kracht van een taal en het belang van een bepaald taalgebruik dat simpelweg niet te vertalen valt.

Hij (zijn glas in één teug leegdrinkend) – “Bon, gaat hier nu nog genaaid worden of hoe zit het?”
Zij (de meest verlegen van de drie) – “Ik dacht dat je het nooit ging vragen.”
Hij (verbaasd) – “Heb jij nu een wedenschap gewonnen of zo?”
Zij (blozend) – “Hou je van estafette?”
Hij (fronsend) – “Is dat zo waar ge het stokske moet doorgeven aan de volgende?”
Zij (heftig van ja knikkend) – “Wij drie vormen het olympisch team.”
Hij (grommend) – “En herpes is de eerste prijs zeker?”

Het is dankzij de terughoudendheid van de vrouw dat de mensheid nog niet vergaan is aan overbevolking en wijdverspreide vuurkloten of pH 1 zuursloten. Lang leve de vrouw. Ja, dat dan weer wel.