Effe disclaimer: dit is saaie koek. Hier valt niets te zien, loop door.

Ik geloof niet in menselijke communicatie. Zo nu die straffe uitspraak eruit is zult u verder lezen om te zien hoe ik deze uitspraak ofwel volledig belachelijk onderbouw of subtiel nuanceer tot de uitspraak zichzelf in de reet naait. Ja ik weet het, het is al weer een tijdje geleden en ook al ben je maar één keer maagd, mijn onzin terug gewoon raken geeft je een nieuw begrip voor Madonna. Sinds mensenheugenis sta ik wantrouwig tegenover intermenselijke communicatie. Zoveel banale dingen interesseren mij geen zier en uren liggen melken over die dingen is nog erger. Uit puur protest bleef ik lange tijd volledig afzijdig van het nutteloos alledaagse praatjes maken over niets en niemand. Ook al nam het mij een opmerkelijke tijd om te begrijpen dat protest mij niets opleverde, gestaag onderkende ik het falen van mijn meesterplan. De enige die volledig uit de boot viel en bekeken werd als sociaal defectief was ikzelf. Woorden wikken en wegen en enkel conversaties voeren die echt iets bijbrengen, dat dacht ik vol te kunnen houden maar helaas. Helaas.

Mensen zijn niet op hun gemak bij iemand die teveel zwijgt omdat hij vindt dat er niets zinnigs te vertellen valt. Over een periode van enkele maanden leerde ik een nieuwe kunst kennen waar veel humor mee gemoeid ging. Stelselmatig ging ik meer nutteloze vage conversaties aan over onderwerpen die eigenlijk niemand kunnen boeien. Niemand zeg ik u! Ook al leek het mij overduidelijk dat ik mijn interesse met weinig aanleg voor theater veinsde, toch kwam het spuien van aanstootgevende, sarcastische onzin vaak over bij mensen alsof ik die dingen ook doodleuk meende. Een minder goed acteur zou grote ogen getrokken hebben en proestend het toneel verlaten hebben, ik kan het je op een blaadje geven. Niet ik, nee, niet ik natuurlijk. Dit klein hoekje van het internet is daarbij een veruiterlijking van mijn echte mening omtrent dagelijkse banale communicatie. Steeds meer karikaturen van gesprekken waar eigenlijk nooit echt gezegd wordt wat je denkt, waar alle woorden een aaneenschakeling zijn van herhalingen uit andere gesprekken, waar iedere reactie door de maatschappij al voorgekauwd is en waar echt oprechte communicatie de grote afwezige is. Deze karikaturen tonen aan hoe hard, grappig en verlossend een gesprek zou kunnen zijn als eindelijk eens echt gezegd wordt wat er in dat vies kopje van u omgaat. En toch gaat de waanzin onverminderd door.

Zij die de kunst van het leeg gesprek machtig zijn, raken steeds verder in het leven. Ik heb in zatte buien al gemerkt dat ik de kunst ook machtig ben, dat ik mits genoeg wil het concept gesprek ook volledig kan uitbuiten in mijn voordeel, as a means to an end. Voor mij heeft een hol gesprek echt geen meerwaarde meer tenzij er abjecte humor, gevoelens of seks bij te pas komen. Eens te meer ben ik het buitenbeentje in de ivoren toren, of tenminste wil ik mijzelf de illusie aansmeren dat ik dat ben. Als ik de moeite neem iets serieus te zeggen dan heeft u het geluk dat ik u ofwel graag mag, dat ik van u iets kan bekomen of dat uw muil/lijf mij aanstaat. En loop nu allemaal schoon zeiken, de lezing is over.