Hey guys;

This blog has moved to www.sicyon.be/wordpress

Please go read over there :)

Sometimes I want to tell you that I want to go back to the way we were but I'm afraid to open this door to a room full of mirrors showing us freakishly distorted reflections of our former selves, disfigured by all that happened since.

---

I stare out of this window. The sun comes up. The sun goes down. One minute it’s raining. The next minute it’s dry. Briefly a rainbow brightens up the dull grey sky. I stare out of this window, sixteen stories high. I see the whole wide world. And nobody sees me. Story of my life.

---

I couldn’t quite understand her. Did she say ‘hello’ or ‘hell no’. Ever the optimist, I chose to believe the former. That would be forevermore the misconception/lucky guess on which our relationship would be based. Thank god it was sunny that day.

---

So for one evening I borrowed her smile. What could go wrong I thought? It turned out that her world would quickly collapse without the vital support of an ubiquitous all-powerful smile. Mid-way through my important dinner-date – the occasion of our rent-a-smile arrangement – she called me to have it returned, post-haste. I ate desert by myself, wondering if someone would sell their smile permanently.

---

And I said I was sorry, like so many times before. I apologize so often that the word sorry has lost all colour and all weight. It has become an empty shell of a word with a cavernous echo that keeps on coming back. You must be wondering when things will change.

Maybe the next time you spot me in the street you can shout and wave. And I will wave back. And we will walk away smiling, thinking the world isn't such a bad place after all. I'd like that.


Just the other day some stranger spoke to me with the intent to help. It left me thinking, trying to remember when the last time was I did this for someone else. I was at a loss.


I've wanted to hug you a thousand times but couldn't. You've brightened up my days countless times. Thanks for being there.


It's 6 in the morning and I wish I had someone I could message at 6 in the morning telling her I wish she was here with me, close to me. But then I let out a terrible beer-fart and I remember why maybe being in bed alone after a night on the town isn't such a bad thing.

When I wake up it's a "no, god no". By the evening, when I'm tired and alone, it becomes a "wouldn't it be nice". By the time I answer, it's a "stop overthinking it, live a little and see where it goes". But I've ran out of ways to say yes while really meaning no. So no, just please, no. It feels like a compromise between settling for whatever I can get now and waiting for what I really want.

To put it in the wise words of a Magic 8 Ball: ask again later.

And I will learn to say what I mean in ten words or less. No more buying time with empty phrases to figure out what I really want to say. You can measure the value of my answer by the seconds of silence that precede it.

And no more will I buy viagra for my ego with borrowed words. Let my passion slowly burn through the dead layers of routine to reach the surface. I will rekindle my flame by your lips.

So much for ten words or less. I opened a door and found a universe, hiding under the bed.

We walk across a frozen barren wasteland covered in frozen weeds. I say we because I think you were there. I’m not sure anymore but I distinctly remember not being alone. The dog rushed past us in a mad dash for a target that would perpetually elude him. I wasn’t sure what he had seen but it had him all excited. Winter had colours for breakfast and so around lunchtime everything around us had found it’s place on the greyscale that the world had become. The whole landscape around us was telling us that it was cold but for some reason my body didn’t register the fact that my toes were slowly solidifying into flesh-flavoured icicles. Our every breath brought forth a white plume, winter sucking out a tiny bit of warmth with every exhalation. There was an undefined shape on the horizon that we seemed to be walking towards to. I can’t remember for the life of me what it was. We didn’t say a word all the way over there. It was not because we were having issues, or at least I don’t remember the atmosphere between us being hostile. For my part the emptiness of the frozen wasteland had seeped into my head and had thoroughly cleansed it of any concrete thoughts. All that lived within me were abstract concepts and pure emotions, slowed down to the pace of an ancient turtle due to the brutal cold. Maybe you were pre-occupied with motherly worries about everything and nothing, I won’t pretend to know what was on your mind. I think you knew the way, knew where you were going. Clearly you’d walked there before. Or maybe I only thought so because I felt like I was following you, trusting that you knew where to go. You know how people get when they allow themselves to completely depend on someone else. It’s so comforting to know that there’s somebody there to take care of things for you. Suddenly I saw, in the midst of all the white and grey, one vibrant lively yellow flower covered in frost trying it’s hardest not to be crushed. I stopped and pointed at it, hardly managing to force a “look mom” through my lips. You stopped too, walked over to me, stood behind me towering over me with your hands on my shoulders trying to find what I was pointing at. When you finally saw the flower you said: “Beautiful, isn’t it? No matter the circumstances, life doesn’t just give up. It never gives up.” You tussled my hair, put your arm around my shoulder and dragged me along to continue our journey to nowhere in particular.

Extract uit brieven aan mijn toekomstige:

Dag meisje,

Lights. A lot of lights. Smiles. A lot of smiles. These smiling faces grouped together on all the corners of the streets.

Ik heb je gezocht in al de glimlachende gezichten op deze oudejaarsavond. Was je daar? Ik weet het niet goed. Om eerlijk te zijn had ik al best wat op en zou ik je hoogstwaarschijnlijk niet gevonden hebben in de massa beschonken mensen. Ja ik weet het. Waarom moet er altijd wat te drinken zijn voordat ik loskom en plezier begin te maken? Ik weet het allemaal niet zo goed. Als ik echt bij de mensen was waar ik me volledig thuis voelde dan was alles misschien anders geweest. Maar wees nu eerlijk, een extra glas kan toch ook geen kwaad? Het jaar 2008 is nu officieel achter de rug. Ik hoop dat het een jaar was waar je met weemoed aan kunt terugdenken. Herinneringen zijn een bron van warmte die geen mens mag ontbreken. Ik kan je zeggen dat 2008 voor mij een raar jaar was waar ik met gemengde gevoelens aan zal terugdenken.

2008 was een jaar van:
- hard werk
- een nieuwe vorm van reizen ontdekken
- herontdekken van basketbal en alle nieuwe mensen via basketbal
- leren hoe een ex ook een goede vriend kan zijn
- leren hoe je afscheid neemt van iemand die je liefde niet waard is
- inzien dat de ultieme luiheid thuis geen oplossing is
- eenzaamheid zonder schade (waar was je verdomme?)

Het is een aloude gewoonte om met het inzetten van het nieuwe jaar ook goede voornemens te proclameren. Bij deze, in 2009 wil ik:
- jou leren kennen (haast je wat, ik heb het kou)
- minder lui zijn op het werk en thuis
- iets aan mijn conditie doen
- een lieve en beschikbare mens worden
- meer met wildvreemde mensen praten
- meer tijd maken voor de mensen om wie ik echt geef (ja, jullie)
- iets echt belangrijk doen voor iemand

Niet zo lang geleden kreeg ik een enveloppe van een zus van mijn oma. Het mensje kan van haar leven niet meer schrijven omdat ze zo hard trilt met haar handen. Maar gelukkig kan ze nog overweg met haar typemachine. Ze schreef het volgende:

Lieve Rufi,

Wat mag ik je wensen voor Kerst en het nieuwe jaar? Liefde zo meteen lijkt me wat voorbarig, maar zachtheid en tederheid mag altijd, en jij mag dat ook doorgeven aan de mensen rondom je heen: jouw papa zou er vast heel blij mee zijn. En dan komt ook nog het lukken in je specialiteit; maar kijk breed en steek je voelhorens uit naar andere dingen. Daarvoor zul je echter uit je schelp moeten kruipen, en dat is misschien wel het voornaamste wat ik je mag wensen. Wordt een lieve beschikbare mens.

Dat is voorwaar het mooiste Kerstkaartje dat ik in mijn hele leven heb gekregen. Die kaart zal ik niet snel verliezen en die wensen zal ik niet snel vergeten. Sommige mensen kijken zo door je uit, zonder dat je het verwacht, zonder dat je het weet. Na al die grootspraak, na al die show, zou ik het liefst van al zijn bij jou. Kom nu maar gauw.

She had deep blue eyes and glasses, glasses that made her look sharp as a pencil. She caught my gaze and captivated me, kept me breathless for a minute, not quite sure why but the eyes were a factor. A nice, pearly white smile, performed as if it were a trick she learned, with ease but no conviction. She stood snatch deep in pot, wading through it like a muddy pond and still with the smile. Half a moon hung idle in the sky, wondering what way was up, yes, it was one of those days. If anything, you'd think that somebody dropped his coffee on some cables somewhere and I got connected with the wrong reality. By the time she reached the border of the pot-pool I noticed that she wasn't wearing much more than a t-shirt and panties with a pot-colour crotch. If I would stop staring at her crotch, she asks, still with the zombie smile giving me the creeps. I tell her that if her crotch was always that shade of green, she might want to see a doctor. A tall black man wearing gloves pushes me back into a dandy, white leather couch and I curse. She inquired if I knew who the fuck she was, as if that even mattered, let's start with the basics, who the fuck am I? The tall black man offers me a scotch, two ice cubes and a very nice glass.

Two dogs perform a little dance, one of them tries to sing a little tune to go with it but obviously singing is not a dog thing. You might even wonder why all those rappers keep calling out for their dogs, the creatures have no sense of rhyming and no idea what rhythm is.
What exactly I wanted, she asked, whether I was just there to gratuitously stare at her ass or if we could do business. I wouldn't mind staring a little while longer quite honestly, hell, I could stare the day away if she didn't mind. The black man took position behind me and suddenly the couch got a lot less comfortable, the dogs still dancing, like anybody really cared. She informs me that her questions are meant to be rhetorical and that if I knew what was best for me, I'd best not come up with any more cute answers from now on. For a second I wonder if I should come back with a witty comment on that as well but the big black guy suddenly grabs my shoulders. I inquire for the prices of her product and her services while one of the dogs sniffs the bum of the other one, I barely manage to suppress my laughter, that seemed more like the stereotypical rapper behaviour. The drink I had went straight to my head, I wonder if she spiked it or if maybe some of the stuff I did earlier just kicked in, I'd find out by the speed at which I'd hit the floor. The moon finally decides to take a short break and retreats behind a nice thick pack of clouds, cheeky lass, I was just getting excited too. Things get a lot hazier from there on in.

If memory serves, she put on some music to get the dogs to finally shut up, something lounge without lyrics, easy to listen to and easy to tune out during a discussion. The big black guy brought along a table which was then slowly covered bit by bit with different types of narcotics, ranging from soft drugs to hard drugs, uppers, downers, hallucinogenics, any kind of high you were looking for, she had just the thing. Clearly anybody looking to get properly fucked up would feel like he just found paradise. I was just thoroughly confused though, being as how I was already properly fucked up. It smelled like I took an ice-scoop and a cone, scooped up some of my brains into the cone and licked off the bits that trickled down the sides of it, succulent. My mind was just bouncing off the walls, it got hard to focus on any one thing and anything shiny or anything moving was enough to reset the entire thought process. I suppose it needs no further explanation to understand that the discussion with the lovely green-crotched lady suffered severely from my state of mind. Considering that I suspected her of spiking my drink I found it very inconsistent of her to hold it against me though. Hard to say how long I had been staring at her ass again, time had long since ceased to follow a clear linear path, which is my favourite time of day or times of day, whatever best describes the situation. Careful what you wish for, you hear these words more often but far too rarely do you hear them just before some hard-body vixen in high-heels, a t-shirt and panties walks up to you, puts her right foot on the side of the couch and grabs the hair on the back of your head to powerfully thrust your face into her crotch. Deep breaths, deep breaths and just rubbing my face full force into the holiest of holies. For a minute I forget everything else around me.

Two blinks of an eye later she's sitting across the table, legs crossed and a severe frown lining her glasses, I check for the dogs to figure out what the hell just happened and if maybe, just maybe, going to town on my brain tissue with a giant sledgehammer left its marks. For a minute things slowed down considerably, I rubbed my face with both hands to retrieve traces of sensation of the mystery that just took place, I could still smell her but it could also just be some other chick’s juices fermenting under my fingernails, damn it, I need to wash my hands a bit more often, filthy son of a gun. What I really got to say is, if that’s how people are going to get down, how are we ever going to get up. Somebody’s got to make a change. It was one of those days.

Ik vergeef je, ja, want dat hoort zo, dat moet, want Jezus heeft het gezegd. Maar hoe werkt dat juist? Begint het altijd eerst met een sorry of kan het ook gewoon zonder? Is het genoeg om het woord zachtjes te fluisteren of hoort er oogcontact en diepgang bij? Kom je er vanaf met een woord of spreken handelingen altijd luider dan woorden? Ik vergeef je, ja, dat kan ik nu wel even gemakkelijk zeggen als jij net die sorry. Na de woorden is op zich niets veranderd en ligt het zware werk nog voor de boeg. Het zal van beide kanten moeten komen. Een tegemoetkoming waarbij een aangepast gedrag van de ene zal gecombineerd worden met een hernieuwen van vertrouwen van de andere. Maar wat als jij nu gewoon eens begon met je knie uit mijn kloten te halen, stuk verdriet? Let’s go from there.

He always slept closest to the wall. This one sentence would most accurately characterise the whole dynamic of their relationship, he later realised. He always slept closest to the wall, often laying on his side, to give her all the extra space she normally enjoyed had he not been there and always giving her the easy way out for a toilet visit. He would spend long nightly hours awake, agonizing over his uncomfortable position but all the while still enjoying her warmth and presence. His raging hormones would urge his mind to ignore the fatigue, to ignore the lack of circulation in his arm. Undoubtedly this is an unfair portrayal of the real dynamic of their relationship. In a sense their dynamic was very much akin to the most basic and naturally instinctive dynamic between man and woman. He was so happy to have someone to take care off, someone to nurture. It gave him purpose, it gave him energy and most of all it gave him a positive sense of self. This instant gratification in the form of happiness gave him all the needed motivation to take this concept to the extreme, to essentially become a non-entity, a drone serving the queen bee. In a sense it was a self-powering downward spiral. At first she would enjoy being cared for, instinctively feeling happy about that love and support but gradually it derailed. Instead of developing a strong personality in a growing and maturing relationship, he faded away into non-existence. He became an overbearing caretaker, smothering a flame which was in dire need of air, jumping through hoops for her which she wasn’t even really holding up. The rising water level didn’t seem to give her a tangible clue as to what the reason was for the sinking ship. She was largely ignorant of what gave her all these feelings of uncertainty and anxiety. Either that or she miserably failed to communicate her feelings. At this point in time, most young people will act alike. They will break rank, they will panic and flee. Take the easy way out and never ever look back until you’ve surely escaped the treacherous grip of the post-relationship quagmire. All in all, what happened, was predestined. Their personalities, their deepest priorities and needs, were misaligned. The only thing that kept the whole charade going for so long were funny hormones, the whole being in love bit. For two young kids, experiencing for the first time the power of love and the happiness it can bring, to blatantly ignore the fact that they are wrong for each other, is the most common thing of all.

He always slept closest to the wall. Only in the most honest of moods would he quietly admit to himself that he slept there because in reality he was just afraid of falling out of the bed were he to sleep on the other side.

Vandaag was een warme dag in de Balkan. De hele dag gemakkelijk rond de 40 graden. Dit was onze enige dag in Belgrado dus we hebben ook deze hele dag in de zon rondgelopen. Van helemaal in het noorden van Belgrado in de Bohemian Quarter tot helemaal in het zuiden van Belgrado aan het Mausoleum van Tito. Belgrado is best de moeite.

Niet veel tijd. Later meer. Wenen was een puik stadje van Keizers en Sisis. En veel toeristen. En vrouwen die geen BH willen dragen. Grr.

Het was een prachtige dag, het soort dag waarvan je er niet genoeg krijgt. Het was één van de eerste vakantiedagen na een lange examenperiode en niets moest, alles kon. Geen haast om ergens te raken, volledig relax. Zonnetje spuwt gezapig zijn straling onze kant uit, de hemel is kraaknet blauw en de wereld gaat ongestoord zijn gangetje. Kortom, de perfecte dag om er een eind aan te maken… blijkbaar.

Omroeper station – “Door een persoonsongeval zullen de treinen tussen Kortrijk en Brugge met 10 minuten vertraging rijden.”
Ik in mezelf – “Persoonsongeval? Mooi woord.”

Iets later op de trein.

Bompa Roger – “Zeg conducteur, wat is er gebeurd?”
Conducteur – “Euh, ja, de examens zijn gedaan eh…”
Ik in mezelf – “What’s your motherfucking point, cunt?”
Bompa Roger – “Mekker mekker, dochter, mekker, psychiatrische instelling, mekker mekker.”

Iets later bleek dat iemand zich ook zo nodig onder de trein moest werpen op het traject Gent-Brussel. Als ge het mij vraagt is het een complot. Het uitkomen van zowel “The Happening” als "Hancock " in deze periode kunnen geen toeval zijn.

---

Ik was niet meer van deze wereld, toegegeven. Te veel bier, niet genoeg water. Te veel zon, niet genoeg schaduw. Te veel gapen, niet genoeg praten. Terwijl de side-kick zich een krultang aan het aanschaffen was, leunde ik zo zwaar tegen de toog dat het een wonder was dat die het niet gewoon voor bekeken hield en ergens anders ging staan. Blijkbaar had ik al geruime tijd staan gapen naar een meisje. Bouncy bouncy white, make my night. Plots verdween ze uit mijn zicht en in mijn hoofd zei een grappig stemmetje: “Haha, die komt zo op u af, zie maar dat ge iets te zeggen hebt”. Een ander stemmetje zei: “Haha! Ma nee gij. Nooit!” Dat stemmetje was echt achterlijk en die kerel heb ik er vervolgens gewoon uitgekieperd.

Bouncy thing – “Zeg, gaat het een beetje met u?”
De Achterlijke, verrast dat ze daar dan toch ineens stond – “Euh, ja ze.”
Bouncy thing – “…” Stapt gewoon door naar de WC.

Dit soort dingen overkomt me te vaak. Ik moet minder leren drinken of korter op de bal spelen. Ge weet wel, vanaf dat een speler de bal krijgt, zitten er al twee man op.

Achteraf daagt het dan. Dat grappig stemmetje had het woord moeten voeren. Die had waarschijnlijk wel iets scherp en gevat kunnen bedenken. Iets in de zin van: “Nee, niet echt, ik heb wat lucht nodig. Komt ge niet even mee?”

Extract uit "Brieven aan mijn toekomstige".

Dag Meisje,

Ik wou dat je hier was. Dat je naast me in de zetel zou komen zitten. Die zetel waar je zo gezellig naast elkaar kan zitten en die een band schept die niet in woorden kan gevat worden. Ik wou dat je naast me zat en zou vertellen over morgen. Morgen, die dag dat ik je eindelijk voor het eerst zal ontmoeten. Vertel me over het moment dat jouw ogen mij voor het eerst zullen zien. Vertel me over je eerste meest instinctieve reflex. Over hoe je zal blijven kijken tot mijn ogen de jouwe vinden en hoe we voor enkele seconden blijven kijken, niet helemaal gewaar van het gevaar. Wat je ook zult doen, speel alsjeblieft het spel mee. Neem geen binnenpaadjes, snij geen hoeken af. Speel het spel mee en laat ons beiden het doolhof doorlopen. Want het plezier ligt in het verloren lopen in het doolhof en dan plots een oase vinden. Daar waar je het niet zal verwachten zal ik op je wachten, met een glimlach. Ik beloof het. Ik zal je zeggen wat mijn naam is. En daarna nog eens want je zult denken dat je me slecht verstaan hebt. Je zal even fronsen. Is dat ook al een naam? Als alles goed zit, zal je mij dan jouw naam meedelen en ik zal ergens in mijn hoofd al een alternatieve benaming voor je hebben. Een benaming die van dan af aan volledige auteursrechtelijk aan mij toebehoort. En aan jou, zoals het hoort. Het eerste beetje ons, dan al in mijn hoofd maar nog te schuchter om gefluisterd te worden. Maar de glimmer van het slijmerige kind van mijn gedachten verblind mij even. Je vind me stil omdat ik in gedachten ben verzonken, dromend van een wereld waarin ik een spraakwaterval ben en je mee sleur in mijn hoofd. Je zal vragen hebben, brandend op je lippen, die je niet meteen durft te vragen omdat ik zo koel en afstandelijk overkom. Ik zal je ogen ontwijken maar steeds minder. Ik zal aftasten maar traag, te traag naar jouw zin. Jij zal twijfelen, jij zal een klein beetje ongedurig worden van mijn spelletjes. Ik zal je plagen. Meisjes plagen, liefde vragen. Ik zal duwen wanneer ik eigenlijk wil trekken, ik zal juist het tegenovergestelde antwoorden van wat jij wil horen. Ik zal zelfzeker afstappen op een doel terwijl jij een klein beetje wegkwijnt van verlangen. Ik zal naar jouw reactie kijken, ik zal aftasten maar snel, te snel naar jouw zin. En dan plots is de bal in jouw kamp, zonder dat ik duidelijk weet hoe dat zo ineens in zijn werk gegaan is. Je bent een meisje en ook al is twijfelen een deel van je genen, het spel dat ken je wel. Je speelt ook al even mee en je zal niet zo over je heen laten lopen. Je zal me in een hoekje drijven, de duimschroeven aanschroeven en me onverbiddelijk kleur laten bekennen. Ik zal diep in je ogen kijken en zeggen dat ik dringend moet kakken.