Het was nog maar eens onuitstaanbaar warm in de dakkamer in de tervuursestraat 34. De affiches voor gratis sauna inclusief naakte masseur hadden tot op heden betrekkelijk weinig effect gehad. The Jimi Hendrix Experience speelden de pannen van de daken en eigenlijk was er geen ruimte meer voor een gesprek. En toch moest zij zo nodig proberen Jimi te overstemmen om even grappig te doen. Hij opende de gesp van zijn gordel en keek haar koelbloedig in de ogen. Had hij nog ducktape liggen? Het mangelt de jeugd van tegenwoordig aan elementair respect voor de muziekgoden van toen. Het was te warm om de situatie echt grondig aan te pakken. Hij liet al het praten aan Jimi over en het enige dat nog uit haar mond zou komen was “Niet stoppen!”

---

Zij was de ex van hem. Ik zat in het midden. Vrienden blijven lukt enkel als er echt niets meer van gevoelens overblijven. Ik voelde mij in een boksring.

Zij : Achterbakse steek onder de gordel vermomd als een luchtig flauw mopje.
Hij : Knipperend met zijn ogen, kon al de gesprekken door mekaar niet meer volgen maar zag dat er iets was dat hij had moeten horen, waarschijnlijk aan mijn blik van ongeloof.
Zij : Terugkrabbelend dekte ze haar zwakheid toe door te doen alsof het niets belangrijks was, herhaald niet wat ze zich eerst zo luchtig liet ontvallen.
Hij : Smijt haar gewoon voor de zekerheid wat grof vuil in het gelaat en doet alsof het hem al niet meer interesseert. Brandt van nieuwsgierigheid.
Zij : Vindt hem een klootzak maar zwijgt uit angst dat ik zou herhalen wat ze eerst zei.
Ik : Omhels hem en verklaar hem mijn eindeloze liefde toe. Kijk naar haar reactie vanuit de hoeken van mijn ogen.
Zij : Is niet onder de indruk maar snoept tersluiks van mijn sportieve fysiek. Ineens toch onder de indruk.
Hij : Wimpelt mij af en neemt zijn rinkelende gsm op. Zijn lief is aan de andere kant van de lijn en hij schakelt over op zijn zeemzoet “ik moet nog iets goedmaken met mijn lief”- stemmetje.
Zij : Ontdekt plots een jongen waar ze nog iets moest tegen zeggen.

Ik moet toegeven, mijn strategie van straal negeren is bijlange niet zo entertainend als dit soort publieke soaps. Misschien moet ik haar nummer maar eens terugzoeken. Oh en voor de compleetheid, ja, Benji was er ook en als hij niet aan de overkant van de tafel had gezeten zou ik hem ook vastgenomen hebben. Man wat een lekker dier.

---

Je zou kunnen zeggen dat de Kruidtuin weinig meer is dan een ontmoetingsplek voor speed-daters. Ze zitten allemaal mooi uitgelijnd naast elkaar op de bankjes en wachten af tot iemand zich naast hen zet. Ik kwam aanzetten met een verhaal over de bijtjes en de bloemetjes, het decor leende zich ernaar. Al bij al, leek mijn cursus economie van energie toch interessanter. ADHD speed-dating is beter dan stand-up comedy.

I hadn’t noticed you at first. Not once during the previous thirty minutes of standing in the hallway, did I lay eyes on you. I had been too busy listening to the Asian looking teenagers talking about what exactly an Internet based TOEFL test entailed. Since one surprise after the other came up in this discussion, I was a bit preoccupied to be looking around much. You were the second one to be assigned a computer and as your picture got displayed on the pc you were meant to use I finally took notice. I had to do a double take to really appreciate the details of your features. Shortly after, I was assigned a computer diagonally across from you. A few innocent neutral eye contacts later we both put on our headsets and focused on the tasks at hand. Trying to stay focused with all the people around us was difficult but I found staring at you to be far more of a distraction. I tried a weak smile but your concentration was much better than mine and your eyes did not stray from your screen, probably the reason why you were the first one to reach the ten-minute break between the two parts. You got up and walked out, making me rush along the rest of my questions so I could get out as well, to no avail.

By the time I got out of the test room and made it down the stairs, your ten-minute break was nearly over. At the entrance of the building were doors that only opened from inside to outside and not the other way around. For some odd reason you had gone through these doors and you were franticly beating on the door for someone to let you in, afraid to be disqualified from the rest of the test for taking too long a break. I rushed down the rest of the stairs and let you in, making sure you didn’t just waste 155 euros and two hours of your life on a test you wouldn’t be allowed to finish. I smiled and you blushed, quickly muttered thanks and ran up the stairs back to the test room. I felt needed for just an instant and that made my day even though I hadn’t eaten all day and the heat in the computer room was slowly starting to cook my brain into a soggy pulp. I went back for my second part of the test and offered you another smile that you undoubtedly missed. I didn’t care. As I put on my headset, you started your spoken tests and had a discussion with a computer, which was absolutely absurd in a sense.

Somehow I caught up with you in the written tests and managed to finish my essays sooner than you. I had barely managed to keep my nasty opinion to myself in the part where you had to summarize the other person’s opinion without giving yours. This act of bravery resulted in a majestic overflow of my erratic opinions on reality TV in the second essay where our opinions were asked. I had a certain glow of accomplishment when I walked out of that room. I spent an inordinate amount of time packing my things to give you a chance to finish your test. You were five steps ahead of me on our way of campus, speaking German on the phone. You hung up and we made it to the street. I asked you how you did and we got to talking. Strangely enough you had to take the same bus as me, probably because it was the only bus into town. After exchanging our opinions on the test, which were similar, we spoke about more general things in our lives. You were a German girl in Brussels for a four-month internship with the European Union with a degree in communication sciences or something to that effect. Short periods of silence were alternated with bouts of vivid conversation. We discussed life in various cities and I mentioned my winter-trip to Berlin last year. You told me I should come back in the summer. I just might, if you are there as well.

The bus stopped and as you noticed the name of the stop, you suddenly got up, grabbed your bag and rushed off, all the while wrapping up our short encounter with words of farewell. Walking out of my life just as briskly as you wandered into it. See you around, German TOEFL girl.

Effe disclaimer: dit is saaie koek. Hier valt niets te zien, loop door.

Ik geloof niet in menselijke communicatie. Zo nu die straffe uitspraak eruit is zult u verder lezen om te zien hoe ik deze uitspraak ofwel volledig belachelijk onderbouw of subtiel nuanceer tot de uitspraak zichzelf in de reet naait. Ja ik weet het, het is al weer een tijdje geleden en ook al ben je maar één keer maagd, mijn onzin terug gewoon raken geeft je een nieuw begrip voor Madonna. Sinds mensenheugenis sta ik wantrouwig tegenover intermenselijke communicatie. Zoveel banale dingen interesseren mij geen zier en uren liggen melken over die dingen is nog erger. Uit puur protest bleef ik lange tijd volledig afzijdig van het nutteloos alledaagse praatjes maken over niets en niemand. Ook al nam het mij een opmerkelijke tijd om te begrijpen dat protest mij niets opleverde, gestaag onderkende ik het falen van mijn meesterplan. De enige die volledig uit de boot viel en bekeken werd als sociaal defectief was ikzelf. Woorden wikken en wegen en enkel conversaties voeren die echt iets bijbrengen, dat dacht ik vol te kunnen houden maar helaas. Helaas.

Mensen zijn niet op hun gemak bij iemand die teveel zwijgt omdat hij vindt dat er niets zinnigs te vertellen valt. Over een periode van enkele maanden leerde ik een nieuwe kunst kennen waar veel humor mee gemoeid ging. Stelselmatig ging ik meer nutteloze vage conversaties aan over onderwerpen die eigenlijk niemand kunnen boeien. Niemand zeg ik u! Ook al leek het mij overduidelijk dat ik mijn interesse met weinig aanleg voor theater veinsde, toch kwam het spuien van aanstootgevende, sarcastische onzin vaak over bij mensen alsof ik die dingen ook doodleuk meende. Een minder goed acteur zou grote ogen getrokken hebben en proestend het toneel verlaten hebben, ik kan het je op een blaadje geven. Niet ik, nee, niet ik natuurlijk. Dit klein hoekje van het internet is daarbij een veruiterlijking van mijn echte mening omtrent dagelijkse banale communicatie. Steeds meer karikaturen van gesprekken waar eigenlijk nooit echt gezegd wordt wat je denkt, waar alle woorden een aaneenschakeling zijn van herhalingen uit andere gesprekken, waar iedere reactie door de maatschappij al voorgekauwd is en waar echt oprechte communicatie de grote afwezige is. Deze karikaturen tonen aan hoe hard, grappig en verlossend een gesprek zou kunnen zijn als eindelijk eens echt gezegd wordt wat er in dat vies kopje van u omgaat. En toch gaat de waanzin onverminderd door.

Zij die de kunst van het leeg gesprek machtig zijn, raken steeds verder in het leven. Ik heb in zatte buien al gemerkt dat ik de kunst ook machtig ben, dat ik mits genoeg wil het concept gesprek ook volledig kan uitbuiten in mijn voordeel, as a means to an end. Voor mij heeft een hol gesprek echt geen meerwaarde meer tenzij er abjecte humor, gevoelens of seks bij te pas komen. Eens te meer ben ik het buitenbeentje in de ivoren toren, of tenminste wil ik mijzelf de illusie aansmeren dat ik dat ben. Als ik de moeite neem iets serieus te zeggen dan heeft u het geluk dat ik u ofwel graag mag, dat ik van u iets kan bekomen of dat uw muil/lijf mij aanstaat. En loop nu allemaal schoon zeiken, de lezing is over.