Het ging allemaal zo snel, te snel bijna. Voor hij er erg in had, verdween de wereld in een podium van zijn standup act en de mensen om hem heen werden een publiek vol vadsige dikzakken en opgesmukte lelijke troela’s. Die paar pintjes waar hij schuchter mee begonnen was, waren hun werk snel beginnen doen op zijn nuchtere maag. En na de maaltijd waren nog meer pintjes hun kameraden achterna gegaan. Het ging van kwaad naar erger en de act werd er alleen maar schunniger van.

Het strijdtoneel kon kort samengevat worden als volgt: de fakbar van de burgies na het laatste examen van talloze pizza-faced nerds, in het zaaltje ernaast was een galabal aan de gang van laatstejaars secundair onderwijs. De combinatie van studenten die zich eindelijk weer eens serieus aan stukken kunnen gaan zuipen en opgezette, onschuldige 18 jaar oude wichtjes, was er één die enkel de duivel kon bedacht hebben.

“Om hoe laat zouden u ouders morgen de flikken gaan bellen als ze merken dat ge nog niet thuis zijt gekomen?” Een strakke opener vond hij zelf. Zij kon er wel mee lachen maar had geen idee van de ernst van die vraag. De rollen plastic, de figuurzaag en de badkuipen zuur stonden allemaal netjes gereed. Voorbedachte rade was de understatement van de eeuw en zij kon er akkerdju nog mee lachen. Hoe meer hij haar van de ernst probeerde te overtuigen, hoe meer ze er mee kon lachen. Hij had geen flauw idee waar hij zoveel minachting aan had verdiend. Die trut ging er aan.

Na wat over en weer geflirt en gezanik over hoe dat kleed er uit zou zien op de vloer naast zijn bed, leek haar interesse stilletjes aan af te nemen. Het ging haar vooral over zichzelf en over hoe goed hij haar zou aanbidden. Ze wou dat hij haar goed deed voelen over zichzelf, dat zag hij meteen in die holle ogen van haar. De sloerie. Zo gezegd, zo gedaan. Fluisterend in haar oor: “Ge ziet er heerlijk uit. Een beetje gelijk een créme glace. Een horentje met drie bollen zo. Hoe hard dat ge er ook langs alle kanten aan lekt, toch loopt het er langs alle kanten vanaf.”

Het mag wel duidelijk zijn dat hij enkele uren later straalbezopen en alleen naar huis mocht fietsen. De wereld is hem niet waard en zij jammer genoeg ook niet. Mama was dochterlief plots komen afhalen met de chique voiture. Toen ze kwam opgereden vroeg hij de mid-life-crisis ontvluchtende vrouw nog: “Welk van deze straathoeren zou u graag mee naar huis meenemen?” Als een echte pooier wist hij zijn dames te verkopen als ware het extra luchtige matrassen.

Mama kon er niet mee lachen.

Het was een zwoele avond en de hete vochtige lucht woog zwaar. Een wild groepje studenten die hun laatste examen achter de rug hadden, zwalpte over de oude markt op weg van het ene terras naar het volgende. Hij klampte haar iets te handtastelijk aan en zei: “Amai, gij ziet er lekker uit vanavond. Twee torentjes slagroom op je borsten, een bolletje ijs in je navel en een streep chocolade saus van je borstbeen tot je venusheuvel. En als ik mijn dessert opheb dan lik ik mijn bord uit tot het nat maar proper terug in de kast kan gezet worden.”

Zij had hem vreemd aangekeken maar dan toch even geforceerd gelachen. Vervolgens had ze hem speels van hem afgeduwd met een blik in haar ogen die boekdelen sprak. En dan vooral delen uit de bijbel. “Ga en vermenigvuldigt u.” Of ook nog: “Bemin uw naaste zoals gij zelf bemind wilt worden.” Maar vooral: “Amai, moet gij dat kruis helemaal alleen overal rond dragen?”

De groep was luidruchtig en waarlijk een plezier om te aanschouwen. Meisjes en jongens met veel overgave genietend van koning pils. Heel even hadden de Leuvenaars de nachtrust gekend maar hier was het heerlijke nachtlawaai terug en heviger dan ooit. Geen “neuken tegen nachtlawaai” campagnes zouden hun klein krijgen! Het beest was ontketend en er was geen houden meer aan!

Buiten plezier maken, drinken en terrasjes doen, was er nog dat ene kleine ding dat jongens zo lang hadden moeten laten. Verleiden. “Weet ge waar ik naar uit kijk in deze vakantie? Barbecues. Echt waar daar kijk ik zo hard naar uit. Ik kan daar met volle teugen van genieten. Een zwembadje, een pilsje en een bak lekker vlees naast mijn barbecue. Alle stukken vlees naast mekaar en dan u eigen vlees kiezen, u eigen brochette samenstellen… Niets zaliger. Ik zou geen twee keer twijfelen om u aan mijn spies te rijgen ze.” Een vette knipoog en een speels vinger-als-spies in haar maag. Hetzelfde meisje maar vier pintjes later. De speelse zinnen al wat minder vinnig. Heel even had ze lustig ja liggen knikken toen hij het over barbecuen had. Hij vond zichzelf te grappig om waar te zijn.

----

Dat was een korte vooruitblik op morgen. Ik ben de profeet en ik voorspel de toekomst. Voor vandaag was mij het thema “pain and pleasure” aangeraden. En dus bij deze:

Hij was weer mateloos attent geweest en had er speciaal de ‘ribbed for her pleasure’ condooms uitgepikt. Zonder talmen was hij aan het werk getogen maar zonder de gewenste reactie van haar kant. Die zijn niet voor in de poep, had ze hem jankend toegeroepen. Een mens kan ook nooit iets goed doen voor zijn vrouw.

Ergens in een Scandinavisch land hier niet zo heel ver vandaan zijn duizenden mensen bestolen van een kans om mijn voorbeeld van het goede leven te aanschouwen. Dit is zonder meer een nationale catastrofe voor de Zweedse bevolking en in het bijzonder de Zweedse genenpoel die naast de kans grijpt om zich te verrijken met top-notch DNA van yours truly. “We regret to inform you that a positive decision could not be reached. This negative assessment does also imply a negative evaluation of your academic background so that we cannot admit you to the programme for which you have applied.” Hou het lekker politiek correct. Ik had meer respect gehad voor die strandjuffers als er gewoon “Haha, you suck, k-tx-bye!” had gestaan.

En toch blijven we het positief bekijken. Al die Belgische meiden die zo keurig in de rij stonden aan te schuiven voor deze strakke attractie, zullen een ritje mogen maken. You must be this tall to ride this ride. Ik liep dus gewoon over straat in Leuven, al die pubertjes gedaan met examens. Die opgetutte pubertjes. Kijken, niet aankomen. Het zijn verdomme rechtszaken op poten met tieten aan. Welke ouders laten hun kinderen zou op straat komen!? Handen diep in de zakken en doormarcheren.

Ik ben wel van het principe dat als ze overduidelijk gezien willen worden, dat ik zeker zal staren. Oogcontact, kijken, staren, omkijken, blijven kijken tot zij eerst wegkijkt en dan nog blijven kijken. Kijken tot ze zich ongemakkelijk voelt. Kijken tot ze uit haar slipje springt van onbehagen. En dan vooral blijven kijken.

Aan al de mensen die mij zouden gemist hebben als ik op erasmus was geweest, bestaat u wel? Aan al de mensen die mij niet zouden gemist hebben, laten we daar samen verandering in brengen. Aan al de mensen die het geen reet kan schelen, u hebt waarschijnlijk zo ver niet gelezen in deze post. My condolences, Sweden.

Vandaag was ik alleen. Alleen met mijn gedachten. Niemand om me heen die me even uit de donkere stegen van mijn gedachten joeg. Steeds verder verdwaalde ik in een wereld die leek op de reflectie van een kermisspiegel. Jij was er ook maar telkens ging je juist de hoek om. Ik kreeg je gezicht niet te zien. Enkel je achterkant. Wie ben je? Waarom vlucht je toch steeds van me weg? Misschien moet ik maar eens een broek aan in mijn dagdromen.

----

Ik bel je om te zeggen dat ik je wil. Ik bel je om te zeggen dat al dat gezever me niets meer kan schelen. Jij, ik en een fles baby olie. Dat zijn de ingrediënten van een feestje dat onze zielen zal zuiveren. Ik bel je om te zeggen dat ik je lichaam wil gebruiken tot het in grote lompe stukken uit mekaar valt. Ik bel je om te zeggen dat ik niet alleen wil slapen. Ik bel je om te zeggen… dat ik geen belkrediet meer heb.

----

Hij was liefdevol en zacht. Zij voelde zich geborgen. Hij nam zijn tijd. Het voorspel was voor beiden zoveel genietbaarder als wat er op volgde. Ze wisten elkaar met magistrale subtiliteit te bespelen en op te geilen. Een beetje plagen, even wat heftiger en dan weer een stapje terug. Haar vriend keek verbijsterd toe. Pot-domme die sekstherapeut kon het nog eens uitleggen. En dat allemaal voor bijna geen geld.

Hij (schrijft zijn gsm nummer op haar blad)- “Voor als ge eens goesting hebt om iets te gaan drinken na de examens of zo.”
Zij (verlegen)- “Ik erm… ik heb wel een vriend hoor.”
Hij (schouders ophalend)- “Als elk meisje met een vriend ophield met andere mannen te spreken dan had Maria Jezus Christus nooit gebaart.”
Zij glimlachte even.
Hij (knipogend)- “Ik kan geen onbevlekte ontvangenis verzekeren maar die profeet in je buik daar kan je van op aan.”
Zij glimlachte al wat minder.

Volgens mij heeft ze ongedierte in haar schedel wonen. En terecht. Er is waarschijnlijk nog plek voor een knusse middle-class villa.

----

Hij stampte verwoed op de trappers van zijn fiets. Dikke natte druppels hingen in de wolken en stonden klaar om schoon schip te maken met de aarde. De ark van Noah stond weliswaar niet echt te wachten op de hoek van de straat maar zijn kot zou ook al volstaan.

Als Noah van dienst zou hij plichtsbewust twee exemplaren van elke diersoort meenemen op zijn boot. Twee hete tijgers, twee pijpkonijntjes, twee op zen hondjes, twee beflijsters (danku stubru) en niet te vergeten, twee trekpaarden met hun gigantische kont. In alle eerlijkheid moest hij toegeven dat hij al lang gelukkig zou zijn met één koe of met wat meeval, een kalf. Hij was geen moeilijk man. Een gat is een gat en met wat saus smaakt alles, is dat niet wat ze zeggen?

“Make it Jesus sauce!” – Uberstormfuhrer Radzinger. Zelf de paus weet ervan.

Waar hij op die momenten heimelijk naar hunkerde was zo abject dat hij het vaak niet over zijn lippen kreeg. Een boezem waar je in kon verdrinken, van kop tot teen en dan nog liefst met een lijf aan waar je met gemak een driedaagse in kon doen met de scouts. En als je dan uiteindelijk, moe en vuil, uit de wildernis terugkeert kijkt ze je verveeld aan. “Is it in yet?” Ge moogt er nog zo verwoed op los zitten vlammen, voor hetzelfde geld zit je gewoon haar Pirelli buitenband te verwoesten zonder haar katoenen binnenband te beroeren. Dat is een echte vrouw.

----

Die fles spa barisart bekijkt mij hier vies terwijl ik er lustig van lig te slurpen. Moet die trut maar zo geen doorzichtig niemendalletje aanhebben eh. Ge ziet er direct door dat ze zo nat staat als een tsunami. Huge gushing waves leaving thousands of dead se(a)men stranded on coasts all across the globe.

Schoonheid gaat om proporties, verhoudingen, pure wiskunde en gulden snede. Elk persoon heeft een andere interpretatie van de perfectie proporties. Ik hou van natuurlijke vormen. Ik ben een billen man. Ze mag er hebben, zolang de rest maar een beetje in verhouding is. Maar als ze er heeft, moet ze er wel iets bijnemen. Ik zal er in bijten. Zachtjes en speels maar zij zal zo hard spartelen tot haar vlees scheurt. Maskesvlees. Zoete lekkernij, allemaal voor mij.

----

Wat een dag. Ik heb vandaag mijn kloten teruggevonden. Ze zaten al die tijd stiekem in mijn broek, klam te wezen. Die stunt vergeef ik hun niet al te gauw. Die gaan mijn furie nog voelen vanavond, ik was zo bezorgd!

Zij wist me een lijstje voor te leggen van plaatsen waar ze me gezien had en mensen die we allebei wel kenden. Ik herinnerde me niet haar gezicht ooit tevoren gezien te hebben. Zij dacht dat ik geneeskunde studeerde. Ik wou met haar wel doktertje spelen.

You a doctor? For you baby, I could be.

Zij zei iets over goed opschieten met. Ik riposteerde met incest en wansmaak. Zij deed een poging tot vrouwelijke humor. Ik liet merken dat vrouwen zich beter toeleggen tot het baar-werk. Zij bloosde omwille van haar falen. Ik wou meer schaamrood maar niet dat soort.

Zij was een echt kalf. Het soort kalf dat er in slaagt een uier bij een stier te vinden. Misschien helpt zij me de volgende keer ik mijn kloten kwijt ben.

Volgens mij zit er niet veel in, in dat meisje. Maar dat is het schone aan de zaak. Wat er nog niet in zit, kun je er altijd zelf insteken. En daar zijn we goed in. Ik had verdomme haar naam moeten vragen in plaats van die smeerlapperij uit te kramen.

Hij had haar achteloos overhoop geknald en keek zelfvoldaan naar het grote mysterie dat hij had onthuld. Eindelijk zou hij weten wat er allemaal in haar hoofd omging. Al de rode smurrie bleek hem van weinig relevantie maar na wat geploeter leek er weinig meer in te zitten. Hij fronste diep en dacht bij zichzelf. “Balen. Weer een leeghoofd.”

----

“Are you a parking ticket? Because you got ‘FINE’ written all over you, baby.”

Er zijn al zoveel cliché openingszinnen en er zijn zoveel mensen die simpelweg niet geloven in openingszinnen. Ik wil mij niet uitspreken over het fenomeen openingszin, ik wil gewoon even publiek verkondigen dat ik hou van absurde openingszinnen. Spijtig genoeg voor mij, valt geen enkel meisje voor een openingszin waar geen afgedraaide kloot van te snappen valt.

Zij had een wit en zwart gestreept topje aan en zag er uit als een hapklare brok. Ze stond tussen vier jonge mannen in maar leek zich stierlijk te vervelen.

Hij (out of the blue)- “Ben je op safari?”
Zij (knippert wild met haar ogen)- “Huh? Hoe bedoel je?”
Hij (gewaagd)- “Wel ja, ge zit hier precies tussen al het wild, te staren naar de lekkere stukken vlees.”
Zij (niet zeker)- “Euh nee, niet op safari nee.”
Hij (naar haar bloesje wijzend)- “Ik denk eerder dat gij het wild zijt tussen die vier predatoren. Mevrouw Zebra.”
Zij (mond vol tanden)- “…”
Hij (zichzelf vervloekend)- “Die daar achter de toog, dat is pas een tijger. Echt waar. Een tijger zeg ik u.”

Iedereen kent het beeld. Een kind loopt dolgelukkig op volle snelheid en ramt loeihard met zijn smikkel tegen de glazen deur die hij niet gezien had. Hij begint te grienen als een misdienaartje dat paternosterbolletjes plast. Met horten en stoten. En moeke en vake maar lachen met de bloederige afdruk van je gelaat op de ruit.

Zo voelde ik me ook. Crash and burn.

Sommige dagen sta je op en ben je de koning van de wereld. U voelt zich niet gewoon zo, met de voortgang van de dag blijkt dit ook effectief zo te zijn. Uw medemens kijkt u aan en denkt “verdomd die kerel schopt dikke vette aars, geen gezever”.

Je wordt wakker met swingende muziek die je dag onmiddellijk met de juiste noot inzet. U stapt met het goede been uit bed, krapt eens slaperig aan uw schaamhaar en zoekt een handdoek om een douche te nemen. Je groet je buurdame met een schaamteloze ochtenderectie en springt in de douche voor haar neus.

Je stapt uit de douche en ruikt als een olfactorisch orgasme. Je komt op je kamer en kan met moeite je ogen van de spiegel afwenden. Narcisme, ijdelheid, noem het wat je wil, you’re looking dynamite, sugar. Je haar valt goed, je huid is glad en je kleren schreeuwen om van je lijf gescheurd te worden. Vol zelfvertrouwen stap je uit de deur, klaar om de wereld te trakteren op een portie van jezelf. Gulle gever, wilde weldoener, je kent het type.
Blauwe hemel, zonnetje zit uit en toch een fris briesje dat het onaangename zweten verhindert. Je fluit zo vals als het kan voor iedereen die het horen wil en glimlacht oprecht een glanzende rij tanden bloot. Je bent een vat vol energie en als een altruïst schenkt u die energie aan uw medemens met kleine attenties. Al dat altruïsme resulteert in blijde reacties die u eigenlijk nog meer energie terugschenken dan u spendeerde. De mensen om je heen zien dat je goed gezind bent en worden er zelf goed gezind van.

Je zit lekker in je vel en telkens iemand je dat laat merken voel je je nog wat beter. Vicieuze cirkels werken niet alleen in de slechte richting. Je ingesteldheid werkt aanstotelijk. Je complimentjes komen oprecht over dankzij een ontwapenende glimlach die elke twijfel van sarcasme doet smelten voor de zon.

En dan sommige dagen sta je op en lijkt het het gewoon niet waard om door de leren riemen te knagen. Of je dokter belt je wakker met het nieuws dat je ebola hebt en dat die lekker drol van gisteravond waarschijnlijk je lever was. Was het Einstein niet die zei dat God niet dobbelt? Een wetenschapper houdt zich maar beter tot zijn domein want over God weet hij geen reet. U durft niet meer te gaan kakken? Volkomen terecht. Jezus stierf voor onze zonden maar ik heb ons universele zonden-krediet in mijn korte levensjaren lustig opgesoupeerd en dat gevloek van u kost u uw lever.

----

"If it's true that we are what we eat, I could be you by morning!" Dat grapje gaat niet door ze, trut.

Onder het motto "zelf Picasso tekende ooit mooie dingen voordat hij die gedrochten van het cubisme uit zijn botten sloeg", vandaag een verhaal over de liefde die we allemaal zoeken.

----

Er was eens een jongen, vriendelijk, soms bescheiden, soms gespeeld arrogant en vaak schuchter. Hij gaf om een meisje zonder gelijke. Mooi alsof de duivel ermee gemoeid was en zacht alsof uit engeltjes vervaardigt. Het was waarschijnlijk liefde maar dat deed er zelf niet toe. Het belangrijkste was dat het mooi was en dat het werkte voor hun beide. Zo was het en als iemand ervan zou weten zouden ze groen zien van jaloezie. Ons geheim, lieverd?

Ze zat aan haar bureau, knieën opgetrokken, voeten op haar stoel. Hij stond achter haar, handen op haar schouders en keek mee met haar. Voor hen speelde een vreemd tafereel zich af op het computerscherm. Een lief poesje danste vrolijk rond over het scherm en zong met een schattig stemmetje “I love you. I really really do.” De grijns op zijn gelaat verraadde al dat hij een flauwe opmerking bedacht had. “Ziet jouw poesje mij ook zo graag?” Ze duwde hem speels op het bed. “Flauwe.”

Met het vallen van de nacht werd het eindelijk wat koeler op haar kamer. Hij had enkel nog een short aan en lag nog steeds op het bed. Zij draaide haar stoel naar hem toe en strekte haar benen uit op het bed. “Kom toch bij me liggen,” smeekte hij met een gespeelde kindsheid. Ze keek hem diep in de ogen en glimlachte. “Ooit krijg ik kinderen van mezelf en dan kan ik jouw mama niet meer zijn, dat weet je toch?” Hij forceerde een pruillipje en keek gespeeld boos in haar richting. “Dan zullen we die baarmoeder van jou moeten saboteren.” Ze keek overdreven verontwaardigd en kwam uiteindelijk toch naast hem liggen, hoofd op zijn borst en arm om zijn lenden.

“Kusje?” Ze gaf hem een overdreven natte kust recht op zijn lippen. Hij maakte een geluid van afschuw en veegde de nattigheid ostentatief aan zijn mouw. “Bah!” Hij nam haar stevig vast en knuffelde haar te pletter. Ze kirde. Een zwoele zomernacht stond hen te wachten. Vol passie en amoureuze blikken. Zonder kleren of grenzen. Dit soort nachten zijn de verklaring waarom mensen slapen. Wat een anticlimax zou het zijn als je na al die passie gewoon zou rechtstaan en verder gaan met je banale dag. Niets kan dit soort handelingen opvolgen behalve de volledige vergetelheid van de verlossende slaap.

Haar borst rees gestaag terwijl hij staarde naar haar volmaakte tepels. Het vroeg elk beetje zelfcontrole in hem om er van te blijven. Ze sliep zo mooi, zo naakt. Hij kuste haar zachtjes in de nek en liet zijn vingers door haar haar gaan. “Droom niet stiekem van bij mij vandaan, liefje,” fluisterde hij zachtjes tegen niets in het bijzonder.

----

Even ter verduidelijking: ik hou heel veel van Aquarius, vooral na de squash. Die tirade was vooral bedoeld als speelse overdrijving en het weze duidelijk dat het enige bruine dat ik haar toewens in haar aars een gezonde stoelgang is. Toch nog even vermelden dat daarmee de kous wel nog niet af is. Michiel (kotgenoot dichtst bij de buitendeur) stemt in met de wraakplannen.

Het was snikheet in het duffe dakkamertje en haar vlees was amper bedekt. Hij zat onderuit gezakt in één van de zetels en vond het duidelijk te warm om te bewegen. Ze zag er wel aanlokkelijk uit maar hij kon het niet opbrengen om haar te verleiden. De gedachte van al het gezweet en gehijg deden hem afzien van enig initiatief. Verder dan zijn broek afsteken en haar haar vasthouden terwijl ze hem verwende, zou hij die avond niet meer komen. Ken je plaats, lieverd. Ga een pilsje halen en doe je knielappen om, de match begint zo.

----

Ik wou dat ik terug verliefd was. Al hun kleine tekortkomingen verdwijnen dan als sneeuw voor de zon. Ze worden dan ineens de mooiste vrouw van de wereld en al de onzin die ze uitkramen werkt enkel maar vertederend. De meest ridicule nonsens dek je toe met een aai en een “ja ze, ge hebt gelijk poepke”.

Een mooi meisje zat iets verderop te leren. Ik kijk af en toe sluiks in haar richting en probeer mijn mening wat te verdiepen. Ze staat op en loopt voorbij. Man wat loopt ze gek, wat een stomme gans. Of niet? Wat maakt het nu uit hoe ze loopt, zolang ze maar niet zo loopt omdat ze te veel lullen in haar kont gehad heeft. Ik geef haar nog een kans om die anale stapbewegingen goed te maken.

Een paar student-toeristen komen voorbij (sletsen aan de voeten, zwemshort-achtig iets om de lenden). Ze stoppen bij haar en verkopen de meest waanzinnig praat. Wat een marginale losers, strandjanetten, het strand is die kant uit. Ze had afgedaan.

Ik vraag me af hoeveel grof vuil verliefdheid zou kunnen toedekken. Door uiterlijk alleen zal ik nooit verliefd worden want ik ben veel te kritisch. Maar schenk me vijf minuten van je tijd en lach met mijn moppen en ik sta klaar om je mijn hart te geven. Ik had voorbij al die schone schijn moeten kijken en haar gewoon gaan aanspreken. Dan had ik hier niet zo stom gestaan met mijn ballen in mijn hand.

----

Ik wens alle preutse trutten 5 jaar slechte seks toe. Hoe wilt ge nu ooit weten hoe het moet als ge niet traint? Practice makes perfect. “Wat zeg je? Wij vrouwen hebben ook orgasmen? Dat is zeker een fabel om ons aan het neuken te krijgen?” Vast wel. En toch benadrukte ze met klem dat ze niet facked.

Ik had vandaag examen bedrijfskunde. Wat heb ik nu geleerd?

In de les van vandaag zien we hoe je een hypocriete trut moet zijn. Schoolvoorbeeld is mijn teerbeminde kotgenootje, K. Aquarius. Gisterenavond lag ik lekker met een gerust gemoed te slapen toen K. mij plots om 00u30 met een sms’je uit mijn slaap haalde. Ze vond het nodig mij eraan te herinneren ’s morgens niet zoveel lawaai te maken aangezien zij geen examens heeft en met twee vrienden die bleven slapen op haar kot nog zouden willen uitslapen na een flink nachtje stappen. Dit, dames en heren, is voorwaarde 1 om een hypocriete trut te zijn, een oordeel vellen. Ochtendkabaal = slecht. Tot daar toe geen probleem, ik ben een meelevende bovenbuur.

Half uurtje later, ik net terug in slaap gevallen, mevrouw Aquarius en haar handlangers komen op kot toe. Even lekker wat kabaal maken in de gang, paar keer naar de wc en vooral niet denken aan de slapende student met een examen de volgende ochtend. Maar opnieuw was dit nog niet zo erg. Ik ben een meelevende bovenbuur en ik zaag niet onmiddellijk als er wat gebabbeld wordt en ze gingen toch snel weer de deur uit zijn. Het hypocriete karakter van de zaak komt wel al een beetje aan bod. Zelf wil ze niet gestoord worden maar mij storen is geen probleem. Duidelijk is het belangrijker dat zij kan slapen tot een gat in de dag, dan dat ik uitgerust naar een examen kan. Voorwaarde 2: een dubbele standaard. Ochtendkabaal = slecht BEHALVE als het mijn ochtendkabaal is.

Een klein beetje hypocriet zijn is niet genoeg. Do or don’t, there is no try. Vijf uur ’s morgens, mevrouw Aquarius belt bij me aan aangezien ze haar kotsleutels in alle tumult vergeten is mee te nemen. Schattig. Ik negeer de eerste bel. Ze drijft het mes dieper en belt nogmaals. Wat een schatje. Ik doe open.

Al die mensen die een monstervoorraad redbull of koffie inslaan om de nacht voor het examen extra lang wakker te zijn en te kunnen leren, stop die waanzin. Met één Aquarius trek je het gemakkelijk de hele nacht.

Mevrouw Aquarius, u hebt nog een openstaande rekening bij mij vanaf heden. Ik kom die zo gauw mogelijk innen. Ik wens u het allerbeste toe verder. Een grote neger met weerhaken op zijn penis die u anaal verkracht. Alsjeblieft.

In een roes zag hij plots een beeld. Op dat moment zat hij in een ware orgie met rockster allures. Cocaïne, korten drank, hopen naakte meisjes in alle uithoeken van een postapocalyptische backstage ruimte, een lijntje snuiven rond een tepel en een meisje met een diepe keel en volle lippen. Een keel waar zijn trots en glorie in kon verdwijnen als ware hij een vijfjarige schlemiel met dwerggroei.

----

Ik zat rustig na te genieten van mijn maaltijd toen hij aan het andere uiteinde van de tafel plaats nam. Op zijn plateau twee porties alma spaghetti en een blikje cola. Ik dacht een ogenblik dat er vast nog iemand aan zat te komen voor wie de tweede portie bestemd was. Vijf minuten later had nog niemand zijn opwachting gemaakt en de man had met wilde halen de spaghetti gesneden tot kleine stukken. De twee borden, welteverstaan. Wat ik toen aanschouwde was schrikwekend en hield ik niet voor mogelijk.

Met grote scheppen, zoveel hij mogelijk balancerend op zijn vork tot aan zijn gapende mond kon verzet krijgen, vrat hij de twee borden in een mum van tijd leeg. Hij kauwde niet, leek amper te slikken en duwde de volgende vork al in zijn muil voor de vorige schep goed en wel verdwenen was. Het leek of hij de spaghetti doodleuk tot in zijn maag binnenduwde zonder enig probleem. Op zijn gelaat stond bijna te lezen “als ze het met ganzen kunnen om ganzenlever te kweken, dan kan ik dat met mijn lever ook”. Daarna keek hij als een wild dier even rond of iemand hem gezien had, trok zijn blikje cola open en kapte het met blik en al in zijn slokdarm. Alsjeblieft.

Dat dit soort mensen op die leeftijd nog vruchtbaar zijn en überhaupt nog in leven zijn, lijkt me voldoende bewijs dat de theorie van natuurlijke selectie bij de mens echt achterhaald is. Voor mijn part mogen ze de redder bij de genenpoel weghalen zodat al die misbaksels gewoon regelrecht verdrinken om nooit meer boven te komen. U, mijnheer, bent een misbaksel!

Als een man van zijn kaliber was het moeilijkste van alles nee leren zeggen somtijds. Het grenzeloze opportunisme van deze dandy student verwaterde maar al te vaak in een perverse arrogantie. De hoogdravende zinnen die hij bij momenten zonder verpinken in hoog tempo aaneen pleegde te rijgen, deden menig vrouwenhoofd tollen. Over het onderwerp van de universele mannelijke fantasie – een trio met twee vrouwen – wou hij over het algemeen niet veel kwijt. Ignorance is bliss, zei hij dan tussen twee grote slokken ijskoude pils door. Hij wou het mysterie ervan niet ontluisteren en wou de mannen om hen heen de zin van het leven niet ontnemen. Toch wist hij er de ware toedracht van. De man is meestal slechts aanwezig voor de openingsscène. Eens zijn lichaamssappen vergoten is hij er nog slechts als decor. De ware climax van het stuk volgt uren later, als de man al lang vergeten in een hoek in slaap gedommeld is. Ervaringen als deze brachten hem de kunst bij een voorstel af te slaan. Eén welwillend subject was genoeg om zijn lusten op te botvieren.

Hij had een doorgronde haat voor mensen die zichzelf serieus namen tot het absurde toe. Meermaals was hem verweten niet het minste decorum te hebben. Het plebs vond hem grof en onbeleefd, hij noemde het varen onder de vlag van eerlijkheid. Zij zat er wat beduusd bij.

Hij – “Innige deelneming, Juffrouw.”
Zij (in de war) – “Wat bedoel je?”
Hij – “Ik las het overlaatst nog in de krant.”
Zij (nog meer in de war) – “Wat dan?”
Hij (tegen een vriend, duidelijk hoorbaar voor de juffrouw) – “Het was toch de baas van Michelin die gestorven was?”

Erg subtiel was het niet maar zij en haar bandjes rolden weg en hij kon weer aan de toog staan. Of dat had hij toch gehoopt. Achter de brute vleesmassa die de juffrouw was geweest stond als bij wonder een bevallig exemplaar van de vrouw met een snoetje waar elke man dagelijks naast wakker zou willen worden. Had ze mee geluisterd? Ze keek hem terloops even aan, hij ontblote zijn tanden in een ontwapenende glimlach, zij werd week in de knieën. Ze was als een hert voor de koplampen van zijn nieuwe 4x4.

Hij – “Wat zal u van mij consumeren?”
Zij – “Een vodka-redbull.”
Hij – “Geene zever.”

Die vodka-redbull zou hij haar er later die avond nog laten uitzweten.

Ik wil mijn defaitisme ontgroeien.
Ik wil niet ingeven aan de persoon die ik denk te zijn.
Ik wil een andere kant van mezelf leren kennen.
Ik wil af en toe voor een avond iemand volledig anders zijn.
Ik wil het leven bij de horens vatten.
Ik wil zoveel.

U leest een paar zinnen, knippert en controleert de url. Ergens een typefout gemaakt? Nee. Heeft iemand sicyon zijn blog gehijacked? Beslist niet. U herleest en zoekt de pointe die u ontgaat. U vindt ze niet. Dat is lekker hé? Iemand die zo lieflijk met u kloten rammelt.

Ik wil zon, zee en drank.
Ik wil surfen.
Ik wil verliefd worden.
Ik wil verleiden en verleid worden.
Ik wil eindeloos flirten met haar.
Ik wil haar doen smelten en dan koeltjes wegstappen.

U denkt, daar gaat hij weer. Misschien is er deze keer wel een grap. Een gemakkelijke, een goedkope, één die u deze keer misschien wel volledig begrijpt. Na al die regen schijnt de zon weer en mijn gedachten zweven naar de vakantie. Ik ben niet getransformeerd in een angstige puber. Die zit nog altijd in me en wil maar niet verteren.

Ik wil zo dronken zijn dat ik mezelf niet meer ken.
Ik wil mijn grenzen verleggen.
Ik wil met vreemde mensen een nachtje door trekken.
Ik wil mijn lichaam misbruiken.
Ik wil mijn geest verkrachten.

Ok, zo kan het wel weer. Als er nu niets komt dat een glimlach op u gelaat brengt dan surft u weg. U vergeet het belangrijkste. Dit hele gebeuren, deze hele travestie, draait niet om u en u goedkope glimlach. Ze draait om mij. Een sicyon-cultus in wording. U bent mijn eerste apostelen en u vege lijf is u onderpand.

Een minuut stilte voor het vredig heengaan van mijn week-oude post structuur. Aanschouw, afwisseling in thema en presentatie. Halleluja, sicyon zij geprezen. Ga heen in vrede en nog een goeie zondag, mijn dierbare parochianen.

Opzwepende ritmes commanderen mijn lenden stoot na tergende stoot. Een buitenzinnige beat schopt in mijn boxen. Mijn subwoofer danst vol vertier rondjes op mijn houten vloer en zij kijkt me aan. Zij kijkt me aan en lacht, lacht als een meisje van zes die voor het eerst een clown ziet. Ik denk dat de clown al weet wat er komt. Die kent de routine. Eens het lachen over is, naait de realiteit je genadeloos in de reet.

----

Mijn ogen zeiden me dat ze geen tweede blik waard was. En toch had ze mij betoverd, ze had terug gekeken en mijn blik gevangen. Niet gewoon voor even, niet gewoon omdat ze toevallig naar iemand schuin achter me keek. Van toen af boden mijn ogen geen sluitend antwoord meer. Mijn perceptie was subjectief in een oogopslag.

Ik (over-acting)- “Ik hou van je! Hier, neem mijn hart!”
Zij (verlegen)- “Ken ik jou?”
Ik (snel inpikkend)- “Ik ben je ware Jacob, je prins op het witte paard!”
Zij (onzeker kijkend)- “Ik geloof niet dat…”
Ik (verdergaand op mijn elan)- “Waar ben je geweest heel mijn leven?”
Zij (nog steeds verloren)- “Hebben wij mekaar al…”
Ik (op dreef)- “Baar mijn kinderen!”
Zij (mood swing)- “Stop het! Dat allemaal omdat ik naar je keek? Rot op!”

Geen lelijk creatuur zou ooit de arrogantie mogen hebben terug te kijken. Niemand steelt ongestraft mijn objectieverende vleeskeurende blik en vervangt die met een gevoel. Castrerend wicht.

----

Ik staar in het oneindige onbekende en word duizelig. Ik heb niets om me aan vast te houden. Ik laat me gaan en geef in aan het zwarte gat. Toen ik weer bijkwam lag ik in het ziekenhuis. Wurgseks is niets voor mij.

WARNING: Reading this blog may cause anal leakage.

Dit is een pervers narcisme. Ik hoer het diepst van mijn gedachten uit om uiteindelijk enkel met mezelf de koffer in te duiken. U bent bedankt, dames.

----

Enkele ogenblikken voordien had een studente recht me de notie van borstvoedingspauzes bijgebracht. Een nobel idee dat vrouwen de kans geeft om op hun werk een half uur pauze te nemen om hun pas geboren etters de borst te geven. Ik zat vrolijk een cordon bleu naar binnen te werken toen daar plots een dame de daad bij het woord voegde.

Ik (tegen de baby)- “Slikken, mormel.”
Zij (terstond razend)- “Wablief?!”
Ik (tegen haar)- “Ik kan mij moeilijk inbeelden dat dit u niet opwindt.”
Zij (rood aanlopend)- “Gij zijt niet op u mondje gevallen eh?”
Ik (geïntrigeerd)- “Mag ik ook zo eens aan u tsjoepen zitten?”
Zij (met een armveeg)- “Maakt dat ge wegkomt! Viezerik.”

Wat een furie. Vervolgens deden de baby en ik een wedstrijdje: elk een tepel in de mond en zien wie er het snelst zijn tiet leeg had.

----

Laten we een stemming houden. Wie vindt dat ik de link naar deze blog subtiel moet nalaten op de muren van de bibliotheek of de cursussen van mijn moedwillige subjecten? Post your comment now!